Bitch Craft -Ashton Irwin (NL)

015

Blink en Jessica trekken veel met elkaar, elke training zijn ze wel samen.
Ik daar in tegen trek met niemand op.
Het enige wat ik hier doe is af en toe een wind vlaag creeéren of een paar ijspegels naar iemand toe vuren.

Ashton had opgegeven meer te leren, omdat het niet in me zit.
Ik kan het niet opwekken..
Ik kan niet als Calum met zijn voltage me raakt, me van rubber maken. Het lukt me gewoon niet.

Ik was een teleurstelling voor alle, en dat was goed te merken.
Ashton hielp me nogsteeds met trainen, maar hij praten amper tegen me.
Hij heeft zelfs meerdere male zijn rug naar me toe gekeerd.

Calum daar in tegen voelden zich volgends mij schuldig omdat hij me zo vaak heeft geraakt.
Door hem ben ik erachter gekomen dat ik snel heel, en eigenlijk niet dood kan gaan. Mits er niks door mijn hoofd gaat.

Dagen lang heeft hij me verschillende dingen aangevallen terwijl we naar Paramore en Blink-182 luisterde.
Glasscherven die diep in mijn huid gedrongen waren, werden er vanzelf door mijn lichaa uitgestoot.
Diepe wonden die hij me toe had gebracht genazen binnen enkele secondes.

''Het is toch wat'' Grinnikt hij zachtjes, terwijl hij het overgebleven bloed van de wond die er niet meer zit wegveegt.
Ik knik, en pak mijn glas water van mijn bureautje.
''Je mist thuis he?'
'Nogal' Antwoord ik.
'Ik snap het wel, we hebben je zo uit je vorige leven geroofd en je maar hier gedropt'
Zijn gedachtes zeggen andere dingen, dat het Ashton's shuld is, en dat omdat hij wraak wou hebben ik hier nu ben.

iK besluit het maar niet aan kaart te brengen en klok het vieze glas water naar achter.
'Ik mis het normale water'
'Ik zou Michael wel vragen of hij een fles voor je meeneemt, Goed?' Hij legt zijn hand op mijn schouder en glimlacht zwakjes naar me.

Een zwakje tinteling komt van zijn vinger toppen, Een soort van statische electriciteit.
'Ik ga maar weer, Ashton heeft me al een paar keer opgeroepen' Grinnikt hij en laat zijn pieper zien die vel rood gloeit.

Ik pak zodra Calum weg is een scheermesje, en zet hem diep in mijn arm.
Het bloed spuit uit mijn arm, maar dat stopt al snel.

Ashton kijkt me geschrokken aan terwijl hij een doek op mijn pols drukt. 'WTF ZOEY!' Schreeuwt hij.
Zijn ogen zijn gevuld met angst.
'Er is niks aan de hand' Zeg ik zachtjes en druk de doek weg.

De twee velletje beginnen langzaam weer zich aan elkaar te connecten.
'Wtf zoey!?' Zegt Ashton ongeloofwaardig en zakt naar me neer. 'Ik had dus wel gelijk'
'Blijkt' Antwoord ik zachtjes.

Hij begint breed te glimlachen en drukt een kus op mijn mond. 'We zijn dus niet verloren'

Jij misschien niet, maar door dit...

Ik wel