Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerim yavaş yavaş kendini aydınlığa kavuştururken odama sızan güneş dolayısıyla gözlerimi hafif kısmıştım. Yerimde huysuzca kıpırdandığımda birkaç dakika daha gözlerim kapalı durdum ve daha sonrasında yatağımda doğrularak sarı saçlarımı omuzlarımın arkasına attım. Yerimden kalktığımda ise odadan çıkıp banyoya ilerledim. Rutin işleri hallettikten sonra tekrar odama döndüm. Yatağı hızlıca topladığımda dolabımın kapağını açtım ve kıyafet aranmaya başladım.
Nedense güzel olmak istiyordum.
En sonunda hoşuma giden parçaları yatağın üstüne koydum ve pijamalarımı çıkartıp onlara yöneldim.
Mavi, dizlerimin üstüne gelen kot eteğimi giydim. Üstüne de beyaz olan kısa kollu tişörtü giydim. Altına ise beyaz spor ayakkabılarımı giymiştim. Saçlarımı da tarayıp üstten bağlamıştım. Son kez aynadan kendime baktıktan sonra ise odadan çıktım.
Mutfakta kahvaltı hazırlayan annemi görünce onun yanına ilerledim. Onun yanına gitmem ile bakışlarını bana yöneltmişti. "Günaydın." dedi.
"Günaydın anne. Babam nerede?"
"Salondaydı gelir şimdi. Dün başım ağrıyor diyordun daha iyi misin?" diye sordu. Kafamı sallayarak onu onayladım. Önündeki tabağı da alıp masaya koyduğunda içeri gitmişti. Sofrada yerimi aldığımda kısa sürede ikisi de yanıma gelmişlerdi. Annem çayları doldurmuş, kahvaltı yapmaya başlamıştık.
"Korhan Bey seni şirkete çağırıyor." dedi babam. Şaşkınca ona baktım. Ağzımdaki lokmayı zorlukla yuttum ve hafifçe öksürdüm. "Ne demek şirkete çağırıyor? Ne demek bu?" dedim babama bakarak. Omuz silkmişti.
"Şirkete çağırıyor işte bildiğin. İş öğrenirmişsin en azından. Üniversiteye gitmediğini söyledim sorun olmayacağından bahsetti. Yanımızda kalsın, iş öğrensin önü açılır, avantaj olur onun için dedi adam." dedi. Şaşkınca onu dinliyordum. Bu adamın derdi neydi, geleceğimi düşündüğünü zannetmiyordum.
"Ne zaman konuştunuz?" diye sordum.
"Az önce. Sen uyuyordun. Şirkete giderken gördüm yanına çağırdı anlattı işte. Eve geldiğinde sende gidersin yanına konuşursunuz." dedi.
"Baba ben onların işini asla beceremem. Holdingten ne anlarım Allah aşkına? Bırak sizin yanınızda kalayım işte." dedim. Kafasını olumsuz anlamda salladı. Kaşlarım şaşkınlıkla havaya kalktı ve anneme baktım. O da ben karışmam dermişçesine omuz silkmişti.
