Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*****
KORHANCİHANBEY
Bir rüya gördüm.
Karaca ile uyurken bir rüya gördüm. Ve bu rüya, kötülerin de kötüsüydü.
Kan ter içinde uykumdan uyanırken sağa sola bakındım. Karaca, bana dönmüş bir şekilde uyuyordu. Ellerimi yüzüme atıp yavaşça sıvazladım ve derin bir nefes aldım.
Bakışlarımı yanımda yatan kadına çevirdim. Kısa saçlarının bir kısmı yüzünü kapatıyordu. Elimi yavaşça uzatıp saçlarını kulağının arkasına sıkıştırdım ve yüzünün ferahlamasını sağladım. Daha sonrasında ise onu uyandırmamaya özen göstererek yataktan usulca kalktım.
Aynı yavaşlıkla kıyafet dolabının kapağını açtım. Altıma gri bir eşofman altı çıkartıp giydim. Üstüme de siyah, düz bir tişört çıkarttım ve giydim. Telefonumu da elime aldım ve sessizce odadan çıktım.
Merdivenleri indikten sonra salona geçtim ve oradan da dışarı çıktım. Bahçenin içerisinde ilerledikten sonra tekli koltuğun üzerine oturdum ve telefonu da masanın üzerine koydum.
Rüyanın etkisinden çıkamazken öylece durdum. Düşündüm. Düşündükçe boğuldum ve kendimi rahatlatacak bir çözüm bulamadım.
Rüyada, Karaca ağlıyordu. İçli içli ama sakince ağlıyordu. Mavi gözlerinin çevresi kıpkırmızıydı. Hiçbir şey yapmadan öylece ağlıyordu. Sanki delirmiş gibi, olduğu yerde yavaşça sallanıyordu. Üzerinde beyaz, uzun bir elbise vardı, bir korku filminde gibiydi. Başroldü ve korkutucuydu. Yanına gidip, "Karaca?" demiştim. O ise, ağlamasına devam ederek bana bakmaya devam ediyordu. "Sevgilim, neden ağlıyorsun?"
Yine bana bakmakla yetindi. Konuşmayı unutmuş gibiydi. Sanki yapabileceği tek şey, sallanmak ve ağlamaktı. "Bitti, Korhan." dedi kısılan sesiyle. "Her şey bitti Korhan. Ben bittim, biz bittik, hayatımız bitti."
Dediklerini anlamam uzun sürdü. Ne bitmişti? Karaca neden bittiğini söylüyordu. Bilmediğim şeyler vardı.
"Bitti." dedi bir kez daha. Kafamı iki yana sallayıp önüne diz çöktüm. Elimi uzatıp yanağına koydum, yavaşça okşuyordum. "Hayır." dedi ve yüzünü geri çekti. "Bana dokunamazsın."
Elimi usulca ondan çektim. Çaresizdim ve sevdiğim kadın beni istemiyordu. Karaca, neden böyle yapıyordu?
"Karaca artık yok." dedi.
🗝️
Aradan saatler geçti. Hâlâ o koltuğun üzerinde oturuyordum. Uykum kaçmıştı ve uyuyamamıştım. Gördüğüm rüyalar sayesinde ya çok mutlu oluyor ya durgun oluyordum. Ortası yoktu. Vurulduğumda, gördüğüm rüya sayesinde hayata dönmüştüm. Karaca ve kucağındaki bebeğimiz bana güç vermiş, beni hayata döndürmüştü. Şimdi ise tam zıttıydı, bir rüya yüzünden içimi hüzün kaplamıştı.
