Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*****
Korhan ile ayrılmamızın ardından kendimizi aşağıda bulmuştuk. Ailedekiler doğumdan önce konuşmak istediklerini söylemişlerdi aşağı indiğimizde. Onlarla olan son saatlerim de olabilirdi. Bu psikoloji gerçekten çok kötüydü.
"Senin doğumundan beş gün sonra da Gökçe'nin doğumu biliyorsun, Karaca." dedi Handan anne. Ona baktım ve kafamı yavaşça onaylar anlamda salladım. "Gökçe, Nevşehir'e gidecek. Ben, hâlâ burada kalmaya devam edeceğim. Bebekler doğunca, bu evde kalmak istemezsen anlarım seni."
Kaşlarımı hafiften çattım. Neden böyle bir şey demişti ki? "Handan anne, öyle bir düşüncem yok. Kocaman ev, neyimize yetmiyor? Hem düzenimizi de bozmaya gerek yok. Rahatım ben, merak etme." dedim. Dudakları iki yana kıvrıldı ve kafasını onaylar anlamda salladı.
"Sancıların hâlâ devam ediyor mu?" diye sordu annem. Ona döndüm ve onaylar bir mırıltı çıkarttım. "Dayanılmayacak gibi değil, doktor demişti böyle olacağını. Rahatım o yüzden." dedim.
"Eğer sancıların artarsa saati beklemeden hemen gidelim. Doğum bu, beklemez." dedi Handan anne.
"Bence de." dedi Gökçe.
"Benim karşı evden almam gereken birkaç eşya var. Çıktığımızdan beri hiç girmedim oraya, alamadım da." dedi annem. Handan anne yerinden ayaklandı ve salonda ilerledi. Çekmeceyi açtığında içinden anahtar çıkarttı ve tekrar yanımıza geldi. Anahtarı anneme uzattığında annem elinden aldı ve ayağa kalktı. Annemin kalkması ile bende yavaşça kalktım.
"Ben de gitsem iyi olacak, gelirim hemen." dedim Korhan'a bakıp. Tamam dercesine göz kırptı.
Annem ile birlikte ilerledik ve saniyeler içerisinde evden ayrılıp bahçeye çıktık. Müştemilata doğru ilerliyorduk.
