Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*****
"Korhan!" diye çığlık attım.
Hıçkırarak ağlıyordum, kendime engel olamıyordum. Gözlerimin önünde sevdiğim, aşık olduğum adam vurulmuştu. Gözlerim bir an olsun yere yığılmış bedeninden ayrılmıyordu. "Korhan!" diye bağırdım tekrardan.
Beni tutan adamlar, ellerini benden çektiler ve hızlı bir şekilde uzaklaştılar. Alihan da adamlarını toplayıp hızlı bir şekilde gitmişti.
Yolun ortasında sadece ikimiz kalmıştık.
Koşarak Korhan'ın yanına ilerlediğimde hızlıca dizlerimin üzerine oturdum ve kapalı gözlerine baktım. Gözleri kapalıydı, beni görmüyordu. Muhtemelen bayılmıştı ya da güçsüzdü.
"Korhan n'olur gözlerini aç!" diye bağırdım. Aklıma yapacağım hiçbir şey gelmiyordu. Sanki elim kolum bağlıydı. Yapacak gücüm yok gibiydi. Etrafımda olan bitenleri hiçbir şekilde algılamıyordum.
Tek bildiğim, gözlerimden akan yaşların onun kanlı gömleğine damlamasıydı.
"Hadi sevgilim." dedim. "Bir kere bunu dediğimde açmıştın gözlerini. Hadi, bak yine dedim. Yine aç o gözlerini. N'olur Korhan, kendini bırakma lütfen, lütfen!"
Titreyen bacaklarımla doğruldum ve hızlıca arabaya doğru ilerledim. Telefonu bulup ambulansı aramalıydım. Arabanın kapısını açtığımda çantamı buldum ve hemen mıknatısını açtım.
İçinde telefonum yoktu.
Arka koltukları daha sonrasında ise torpido gözüne baktım. Telefonlar yoktu. Almışlar mıydı? Sırf yardım almamam için telefonlarımızı mı almışlardı? Korhan'ı resmen ölüme terk etmişlerdi.
Ve ben, araba kullanmayı bilmiyordum.
Arabadan indiğimde koşarak Korhan'ın yanına geçtim. Dizlerimin üzerinde tekrar durduğumda hâlâ kanın aktığını gördüm. Elbisemin etek kısmının ucundan tuttum ve tüm gücümle yırttım. Çıkan parçayı kanın aktığı yere uyguladığımda az da olsa kanın durmasını ümit ettim. Kan kaybından ölecekti adam.
"Neden kimse geçmiyor yoldan!" diye bağırdım. "Allah'ım n'olur birileri gelsin!"
Ağlamam biraz olsun hafiflemezken öylece durmuş ona bakıyordum. Telefonlarımız yoktu, araba kullanmasını bilmiyordum ve yoldan hiçbir araba geçmiyordu.
