Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
GökçeCihanbey
Abim ve Karaca evden ayrıldıklarında Dinçer ile baş başa kalmıştık. Bakışlarım usulca ona yöneldiğinde onun da çoktan bana baktığını gördüm. Öylece birbirimize baktığımızda arasan saniyeler geçmişti.
Bazen sadece gözler konuşurdu.
"Geç oldu." dedi sessizliği bozarak. Onaylar bir mırıltı çıkardım. Derin bir nefes aldığında bakışlarını benden kaçırdı. Saniyeler sonra tekrar bana baktığında dudaklarım iki yana kıvrıldı ve sallanan koltukta biraz daha geriye kaydım. Elimle yavaşça yanıma vurduğumda kaşlarını havaya kaldırdı ve şaşkınca bana baktı.
"Oturalım mı biraz?" diye sordum. Kafasını yavaşça beni onaylarcasına salladı ve yanıma oturdu. Kollarımız birbirine değiyordu.
Ayaklarımı acıtan ayakkabılardan kurtuldum ve ayağımı ileri doğru kaldırarak çimlere düşmesini sağladım. Diğer ayakkabıdan da kurtulduğumda rahatça parmak uçlarımı sıktım.
"Deli misin kızım sen? Gün boyu topuklu ile durmak nedir? Hiç mi canın acımadı?" diye sordu meraklı meraklı. Kafamı ona çevirdim ve omuz silktim.
"Fena acıyor şu an." dedim. "Elbise de feci hâlde bunaltmaya başladı. Geberiyorum resmen."
"E hadi dinlen o zaman." dedi.
"Cık." diye bir ses çıkarttım ve kafamı iyice geriye yatırdım. "Daha erken."
Hafif öne gidip ayaklarımı çimlere bastırdım ve salıncağı sallamaya başladım. Dinçer sıkıntılı bir nefes verdiğinde bana baktı. İleri geri gittiğimizde kocaman gülümsedim ve ben de ona baktım.
Kafamı yavaşça omzunun üstüne koyduğumda bedeninin gerildiğini hissetmiştim. Sertçe yutkunuşunu duyduğumda ise derin bir nefes aldım. Şu an anneme, dedeme, Aynur halama ya da diğerlerine yakalanmam umurumda bile değildi. Ona bir şans vermiştim ve bu fırsatı benim de desteğimle birlikte iyi sonuçlandırmak istiyordum.
Dinçer gerçekten mükemmel bir adamdı. Şu zamana kadar ters bir hareketini asla görmemiştim. Karaca'yı saklama olayında biraz kızsam da olayın aslını öğrendiğimde Dinçer'e hak vermiştim.
Yıllarca abi dediğim, aynı çatı altında yaşadığım, küçükken oyunlar oynadığım yanımda duran adamla ne yapacağımı bilmiyordum. Çok değişik geliyordu. Birden bütün abiliği bitmiş, hayatımdaki erkek konumuna dönüşmeye başlamıştı.
