Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*****
Sessizlik...
Uzun süren bir sessizlik vardı. Aslında çığlık çığlığa haykırıyorduk içimizde olan ne varsa. Buna rağmen, sessizdik. Attığımız çığlıklar sessizdi. Sesleri yoktu ama etkileri çok fazlaydı.
Korhan'a her şeyi anlattım ve bununla yüzleşmek için bile kendinde değildi. Dağılmış durumdaydı.
"Bir tedavisi yok muymuş?" dedi Korhan sonunda kelimeleri bir araya toparlayarak. "Deneyelim en ufak şansımız varsa, belki yardımcı olur hastalığın için. Birkaç kanserin tedavisi olabiliyor, belki bunun da vardır. Yurt dışına da gideriz, orada da deneriz şansımızı."
"Yokmuş." dedim ve derince yutkundum. Bedenimi yan çevirdim ve tamamen ona odaklandım. "İki gün önce, annemlere gideceğim diye evden ayrılmıştım ya hani." dedim. Kafasını beni onaylarcasına salladı. "Aslında annemlere gitmedim, doktora gittim. Doktor, tedavisi olmadığını söyledi." dedim.
"Başka bir şey söyledi mi?" dedi ve sertçe yutkundu. Gözleri dolu dolu olmuştu. Ağlayacaktı ama sırf konuşma bölünmesin diye ağlamıyordu.
"Önceki düşük etki göstermiş, bir daha anne olamayabilirmişim. İkizler benim son şansımmış, aslında olmaları bile mucizeymiş Korhan." dedim ve derin bir nefes aldım. "Tedavisi, sadece bebeklerden vazgeçmem ve kanser ile hayatıma devam etmem. Diğer türlü, yüzde doksan ölme riskim var. Bir umut, o ameliyattan üçümüz de hayatta çıkabiliriz. Bir umut var Korhan. Bir umudumuz var."
"Karaca senden vazgeçmem." dedi. O an, gözümden bir yaş süzüldü yanağıma.
"Bebeklerimizden vazgeçmekten başka bir yolumuz yok Karaca, olmasınlar." dedi ve omuzlarını yavaşça kaldırıp indirdi. "Kan bağımız olmadan da çocuk sahibi olabiliriz. Bir bebeği evlatlık edinebiliriz. Onun annesi ve babası oluruz."
"Korhan..." dedim lütfen yapma der gibi. "Bizim iki tane bebeğimiz olacak. Babasının senin, annesinin benim olduğu iki bebek... Düşünsene, biri sana biri bana benziyor. Bizim bebeklerimiz Korhan. Onlar bizim bebeklerimiz."
"Sonucunda ölme riskin var Karaca. Seni bile bile ölüme yollayamam, n'olur bunu benden bekleme. Gerekirse ikizlerden vazgeçerim ama senden vazgeçmem. Lütfen Karaca, lütfen seni benden esirgeme." dedi.
"Korhan, ben bebekleri doğurmak istiyorum." dedim. Kafasını hızla iki yana salladı. "Korhan, onlar bir aylık. Karnımda iki tane can taşıyorum, etkileri bile şimdiden çok fazla. Sana belli etmemeye çalışıyorum ama ikisi de her daim varlıklarını hatırlatıyorlar. Onlardan kopamam Korhan."
"Daha fazla büyümelerine izin vermeden onları aldırmamız gerek Karaca. Sen kendine geldiğin bir dönemde gideriz kuruma, evlatlık ediniriz. Anne olamasan bile, bunu başarabiliriz."
