Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*****
Zorlu geçen bir hastane gecesinin ardından kendimizi arabalarda bulmuştuk. Eve doğru ilerliyorduk, hatta gelmek üzereydik.
Gökçe'nin aldığı darbe izlerini saymazsak durumu iyi sayılırdı. Bol bol dinlenmişti ve kendisini daha iyi hissediyordu. Daha fazla da hastanede kalmak istemediğinden dolayı hastaneden ayrılmak istemişti. Handan Hanım'ın da telaşlı ve meraklı hâlini hesaba kattığımızda biz de kalmak istemedik ve Gökçe'yi hastaneden çıkarttık.
Araba, Cihanbey evinin bahçesine girdiğinde ortadaki süs havuzundan bir tur döndü ve boş bir yere park edildi. Arkamızdaki arabada olan Dinçer de arabayı park edince hızlıca arabadan inip Gökçe'nin tarafına gitmişti. Biz de Korhan ile arabadan çıktığımızda bakışlarımızı oraya yönelttik. Gökçe arabadan çıkınca Dinçer koluna girdi ve ona destek oldu.
Eve doğru ilerlediğimde Korhan da peşimden geliyordu. Evin büyük kapısının önüne geldiğimizde kapı birden açılmıştı. Karşımızda Handan Hanım ve Aynur hala duruyordu. Handan Hanım telaşlı bir şekilde Gökçe'ye baktığında hızlıca yanına gitti ve ona sarılmaya başladı. Dinçer kolunu çekince Gökçe de annesine sarılmaya başlamıştı. "Gökçe, çok korktum." dedi.
"İyiyim anne." dedi Gökçe. Handan Hanım, Gökçe'den ayrıldığında ellerini saçlarına attı ve saçlarına küçük bir öpücük kondurdu. "Hadi geç içeri, bekleme." dedi ve kenara çekildi.
Evin içine geçtiğimizde salona gelmiştik. Bayram dede her zamanki yerinde otururken bakışlarını Gökçe'den ayıramıyordu. "Kızım." dedi durgun bir ses tonunda. Tok bir sesi vardı. "İyi misin?"
"İyiyim dede, merak etme." dedi Gökçe.
"Korhan, sen benimle gelsene bir." dedi ve ayağa kalktı. Bakışlarım Korhan'a yöneldiğinde onun da dedesine baktığını gördüm. Daha sonrasında bekletmeden Bayram dedeye doğru ilerledi. Bayram dede ile birlikte yukarıya çıktıklarında ben de Gökçe'nin karşısındaki koltuğa geçip oturdum. Dinçer de yanıma oturdu.
"Nasıl oldu bu yavrum?" dedi Handan Hanım. Gökçe, bakışlarını bana çevirdiğinde derin bir nefes aldı ve tekrar annesine baktı. "Dinçer abi ile dışarıdaydık, ondan kısa bir süreliğine ayrılmıştım. O ara hırsızlar geldi, darp edip çantamı çaldılar." dedi.
"Ah be kızım, neden ayrılıyorsun ki Dinçer abinden? Ne hâle getirmişler seni." dedi. Dinçer sıkıntılı bir nefes verdiğinde kolunu omzuma koydu. Kafamı onun omzuna yatırdığımda ben de derin bir nefes aldım. "Boşluğuma geldi, bir daha olmaz." dedi Gökçe.
