Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gidiyordum...
Yeni duygularıma, yeni yaşıma, yeni anılarıma ev sahipliği yapacak olan yere gidiyordum. İçimdeki heyecan öylesine fazlaydı ki kıpır kıpırdım ve yerimde duramıyordum. Aylar sonra aileme kavuşacak olmamın sevinciyle ne yapacağımı şaşırmıştım. Ve tabii içimde babaannemin yanından ayrılmamın etkisiyle bir burukluk da vardı.
Sanırım onu çok özleyecektim. Üstelik sadece onu değil, halamı ve güzeller güzeli kuzenimi de çok özleyecektim. Anne tarafı ile aram iyi olmasa da baba tarafını çok severdim.
Şimdi ise memleketimden çıkmış, asıl evime gidiyordum.
Otobüs süratli bir şekilde yolda ilerlerken kafam tekli koltuğuma bitişik olan cama yaslı duruyordu. Kulağımda kulaklığım vardı. Havanın yavaştan kendini bahara bırakması nedeniyle cemreler de düşmeye başlamıştı. Soğuklar git gide azalmış yerini daha ılık bir havaya teslim etmişti.
Telefonumdan saate baktığımda henüz gece üç buçuk olduğunu görmüştüm. İstanbul'a inmeme yaklaşık 16 saat vardı. Trabzon-İstanbul arası pek hoşuma gitmeyecek bir kilometreye sahip olsa da memleketim için değerdi.
Telefonuma gelen mesaj ile ekran kilidini açıp mesaja tıkladım. Mesajı atan annemdi. Yol boyu bitmek bilmeyen mesajlar atıp duracaktı bundan emindim.
Kızım,herşeyyolundamı?
Yolunda anne. Uyuyacağım ben. Haber ederim sana.
PekalaKaraca. İyiyolculuklarbirtanem.
İyi geceler anne.
Mesajdan çıktığımda gözlerimi kapattım ve rahatsız edici bir uykuya daldım.
. . . . .
Gözlerimi tekrar açtığımda aradan saatlerin geçtiğini anlamıştım. Hava epey aydınlanmıştı. Boynumun ağrısından dolayı yüzümü buruşturdum ve ellerimi saçlarıma götürüp hafifçe karıştırdım. Çantamdan telefonumu çıkarttığımda saatin sabah on olduğunu görmüştüm. Çantamdan küçük şişedeki suyumu çıkarttım ve bir iki yudum aldım.
Otobüs durunca bakışlarımı öne doğru yönelttim. Şoförün molada durduğumuzu bildiren sesiyle birlikte oturduğum koltuktan kalktım ve çantamı alarak otobüsten indim. Temiz hava almak iyi gelmişti ama vücudumdaki rahatsız edici ağrılar yüzünden pek de rahata erdiğim söylenemezdi.
