Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*****
Uyanalı yaklaşık iki saat olmuştu. Aşağıya inmiş, kahvaltımızı yapmıştık. Kahvaltıda Dinçer yoktu. Gökçe'nin de yüz ifadesinden anlayacağım kadarıyla ikisi de mutsuzlardı.
Birazdan dayımın evine varacaktık. Ailemle konuşacaktık. Oldukça gergindim. Yine aynı tavırları alırlarsa ne yapacağımı bilmiyordum. Sonuçta ailemdi, onları da bir köşeye atmam doğru olmazdı ama diğer türlü de köşeye sıkışmış bir duruma geliyordum.
"Az kaldı, gelmek üzereyiz." dedi Korhan. Başımı sallayarak onu onayladım. Derin bir nefes aldığını duymuştum. "Karaca, cevapları ne olursa olsun daima yanında olacağım. Bunu biliyorsun değil mi?" diye sordu.
"Biliyorum." demekle yetindim.
Yolculuğun devamında apartmanın önüne gelmiştik. Arabayı park ettikten sonra içerisinden indik. Yan yana binanın içerisine geçtiğimizde merdivenleri çıktık. Zile bastığımda ise bir kaç saniye içerisinde kapı hızlıca açılmıştı.
Kapıyı bize açan annemin bakışları beni bulduğunda gözlerindeki kırgınlığı, üzüntüyü görebiliyordum. Hızlıca yanıma geldiğinde beni kolları arasına aldı ve sarılmaya başladı. Ellerim iki yanımdan öylece duruyordu. Ne tepki vermem gerektiğini bilmiyordum. Beni zorla evlendirmeye kalkan, sevdiğimden ayıran kişi annem dahi olsa ne yapacağımı şaşırmıştım.
"Çok özledim seni." dedi sarılmaya devam ederken. Ortam sessizliğini korurken bir kaç saniye sonra benden ayrıldı ve gözünden akan bir kaç damla yaşı sildi. Geri çekildiğinde ise eve geçmemizi istemişti.
Ayakkabılarımı çıkartıp içeri geçtiğimde saniyeler içerisinde Korhan da peşimden içeri gelmişti. Adımlarımız salona ilerlediğinde gördüğüm görüntü karşısında öylece bakakalmıştım.
Babam, dayım, yengem ve Yavuz bize bakıyorlardı. Geldiğimizi gördüklerinde ayaklanmışlardı. Korhan ile yan yana durmuş bomboş bakışlarla onlara bakıyorduk. Saçımın değişikliği nedeninden olsa gerek kısa bir süre bakışları saçlarımda dolanmıştı.
Babama baktığımda onun da aynı bizim gibi ifadesiz bir suratı olduğunu gördüm. Şu an benden nefret ediyor dahi olsa umurumda olmazdı. Kendisi bana tokat attığında beni düşünmemişti, nefret etse de yine aynısı olur beni düşünmezdi.
"Karaca." dedi sessizliği bozarak. Gerildiğimi hissediyordum. Annem de salona geçtiğinde babamın yanında durdu ve bize bakmaya başladı.
Babamın bakışları Korhan'a kaydığında kafamı hafif kaldırdım ve ben de ona baktım. Meydan okur gibi bir hâli vardı. Sanki bir şeyleri ispat etmeye çalışır gibiydi. Bana olan sevgisini mi ispat edecekti bilmiyordum ama bildiğim şey, sonuç ne olursa olsun beni asla bırakmayacağıydı.
