VATAN UĞRUNA [ARA VERİLDİ]

8.BÖLÜM

Satır arası yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin, çünkü onlar benim için çok önemli. Beni gaza getiren ve yazmaya heves ettiren bunlar.

Siz yorum yapmayınca ben siz beğendiyseniz bile beğenmemiş sanıyorum ve yazasım gelmiyor.

🌪

Yanan gözlerimi zorlanarak da olsa açtığımda, beyaz alçılı tavan ile bir süre bakıştım. Daha sonra ellerim benim komutum dahilinde olmadan  kalktı ve gerindim. Birden zihnime, dün yaşadığım şeyler düşünce havada asılı olan ellerim boşluğa düşerek yatağın üzerine serildi.

Her şey silindi, bana ilk başta sergilediği yakın tavırlar. Sonrasında ki yaşananlar. Her şey silindi hafızamdan, sonra gözlerimi kapatmadan önceki söylediği o cümle kaldı bir tek. Sadece o. Belki çok basit bir kelimeydi sizin için, ancak benim için bardağı taşıran son damla, farklı anlamlar taşıyan son damla olmuştu.

Hissetmiştim, ona olan iligimi anlamıştı ve bana açıkça istemiyorum demişti. Bunu net bir cümleye dökerek değilde, gözleri ile anlattı bana . Sonra da bunun kanıtı olarak da son söylediği kelime dökülmüştü dudaklarından. Bu gerçek bir an ağır geldi göğüs kafesimin altında atan kalbime, ona karşı duygular beslediğiniz adam sizi istemediğini söylüyordu. Üstelik bunu size arada da olsa umut vererek yapıyordu.

Beni istememesi sorun değildi, koca insanlardık herkes sevgide karşılık bulacak diye bir şey yoktu. Ya da o da beni sevmek, bir şey hissetmek zorunda değildi. Ama bizim durumumuz farklıydı. O bana umut vererek, yüreğime 'acaba' dedirttiriyordu.

İstediği olsun, onun istediğini yaparak ondan uzaklaşacaktım. Bir yüzsüz gibi beni istemediğini söyleyen adamın peşinden koşmazdım. Bundan sonra mantığımla hareket etmek en doğrusu olacaktı.

Bunu ona beslediğim duyguların başında yaşamam, benim için belkide daha iyi olmuştu. En azından daha az üzülür, canım daha az yanardı. Daha büyük yaralar almadan kendimi işin içinden çıkarmak daha iyi olacaktı.