VATAN UĞRUNA [ARA VERİLDİ]

14.BÖLÜM

Kitabımı, yazım tarzımı beğendiyseniz arkadaşlarınıza önermekten çekinmeyin lütfen <3

🌪

"Daha fazla konuşarak kendini yorma ne olursun."

Kaç kurşun denk gelmişti ona bilmiyordum ama asker yeşili kazağı kırmızıya boyanmıştı.

Kısık bakan gözleri bir anda tamamen kapanınca korku ile etrafıma baktım. Öğrendiğim tüm bilgileri unutmuştum sanki bir anda, doktor değilde normal bir insanmış gibi hissettim kendimi o an.

Sevdiğim adamın kafası cansızca kucağıma düşerken, ben ne yapacağımı bilemeyerek hıçkırarak ağlamaya başladım.

Göz yaşlarımdan dolayı bulanıklaşan görüş açım ile Yiğite baktım. Bedeni yere serilmiş hareketsizce yatıyordu. Eğer Kartal biraz bile iyi olsaydı, kendinde olsaydı gider o herifi kendi ellerimle boğarak öldürürdüm.

Hızla göz yaşlarımı sildim ve kendi kendime konuştum, "Kendine gel! Sevdiğin adamın sana ihtiyacı var. Sen bir doktorsun, soğuk kanlılığını korumak zorundasın."

Telkinlerim biraz da olasa beni kendime getirmişti. Bakışlarım birkaç saniye önce kucağıma başı düşen Kartala kaydı. İyide ben şimdi onu tek başıma nasıl taşıyacaktım ki arabaya.

Durdukça vakit kaybettiğim için kafasını avuçlarımın arasına aldım ve oturur hâle getirdim bedenini. Dizlerimin üzerinde durduğumda taşlar dizime battı. Acı veren bu olayı göz ardı ettim ve Kartalı kaldırmaya çalıştım. Sadece iki adım ötemizde olan arabaya onu hemen taşımalı, daha fazla kan kaybetmemesini sağlamalıdım.

Kaç kere denedim hiç bilmiyorum, en son bedeninin altında ezilecekken son anda buna engel olmuş ve ayak bileğimi burkmuştum.

"Allahım nolur yardım et bana."

Sızlayan ayak bileğim acıdan dolayı durmadan zonkluyordu. Nefes nefese Kartalın bedenini havada tutmaya çalıştım. Tam ümidi kesmiş tekrar ağlamaya başlayacakken. Kartalı omuzlarından kavrayıp havaya kaldıran iki beden gördüm. Onlara baktığımda beni tutan iki adam olduğunu gördüm.

Ona bir şey yapacaklar sandım. Ayağı kalkarak onlara yönelecekken ilk defa konuştular.

"Sakin ol, sana yardım edeceğiz. Şoför koltuğuna geç de sevgilini arabaya koyalım ve onu hastaneye götür."

Söyledikleri ile gözlerim parladı. Ayağımın acısını unuttum o an, hızla arabaya gittim ve kapıyı açarak şoför koltuğuna geçtim.

Kartalın bedeni yolcu koltuğuna konulunca eğilerek emniyet kemerini taktım. Adamlara tesekkür etmeme kalmadan, arabanın kapısını kapatarak uzaklaştılar.

Gözlerimi onların uzaklaşan bedenlerinden çektim ve üzerimde ki beyaz önlüğü hızla çıkardım. Belime değen temiz tarafını çevirerek göğsüne baskı yaptım. Bir nevi tampon yapmaya çalıştım.

Bir ümit, "Kartal? Beni duyuyormusun?" dedim.

Hiçbir tepki vermedi, hiçbir şey söylemedi. Sadece kirpikleri hareketlendi ama o da hemen eski durgun hâlini aldı.