VATAN UĞRUNA [ARA VERİLDİ]

9.BÖLÜM

Kartal karakterinin mankenini değiştirdim. Öncekinide beğeniyordum ama şimdiki daha çok içime sindi. Daha önce başka bir kitapta görmediğim için extra sindi.

🌪

Alnımdan, şakaklarıma doğru uzanan ve sicimle yüzüme doğru inen yağmur damlaları ile kafamı kaldırarak gökyüzünü kaplayan gri bulutlara baktım. Daha fazla yağmurun altında kalıp rahatlamayı çok isterdim, ancak hastanede beni bekleyen hastalarım vardı. Bir adım geriye doğru giderek balkonun ıslanan kısmından uzaklaştım.

Artık bedenime değen su damlaları yoktu. Daha fazla balkonda durmak istemedim ve içeri girdim. Birazdan işe gidecektik ve ben normalden biraz daha erken kalktığım için Zehrayı beklerken balkona çıkıp içime temiz hava çekmek istemiştim.

Odama girdiğimde çantamı ve telefonumu alarak çıktım. Mutafağa girerek önceden hazırlayıp, termosun içine koyduğum kahvemi aldım elime. Aynı şekilde Zehra da kendisi için hazırladığı kahveyi eline aldı. Daha sonra mutfaktan çıkıp portmantoda olan montlarımızı giyerek evden çıktık.

Aşağı indiğimizde, baş parmağım ile hızla düğmesine bastığım arabama bindik hemen. Kahvemi el freninin yanında olan boşluğa yerleştirdim ve çantamı arka koltuğa attım. Arabamı sanayide ki servisten alalı neredeyse üç gün oluyordu.

Emniyet kemerimizi taktıktan sonra ben kenara koyduğum kahvemi elime aldım ve kapağını bir tur çevirdikten sonra oluşan boşluktan ağzıma büyük bir yudum alarak sırtımı koltuğa iyice yasladım. Kartal yine kayıplara karışmıştı. Onunla ne zaman sohbet edip, bir yakınlaşma yaşasak hep ortadan kayboluyor, birkaç hafta sonra onu görüyordum.

Eskisi gibi gözlerim hep aramıyordu. O zaman içimde bir umut vardı ama şimdi o da yoktu. Bu hissi o yok etmişti, nasıl vâr ettiyse öyle de yok etmişti.

Daha fazla onu düşünüp canımı sıkmamak için gaza basarak park ettiğim yerden çıkardım arabamı. Açtım son ses bir müzik, önümde ki boş yolu değerlendirerek bastım gaza. Bu banada Zehraya da iyi gelmişti.

Normalde zamanlarda buraya geldiğim dakikadan daha erken gelmeme neden olmuştu bu.

🌪

Elimde ki poşetleri geriye doğru iterek zile bastım. Hastaneden çıkar çıkmaz ev için mutfak alışverişine çıkmıştım ve bir saate ancak bitmişti işim. Zehra çoktan eve geldiği için ve elim poşetlerle dolu olduğu için şu an çantamdan anahtarı çıkarmakla uğraşamazdım.

Karşısında durduğum kapı yavaş yavaş açılırken kafamı kaldırarak açılan kapıya baktım. Ve hiç beklemediğim iki yüz beni karşıladı.

Elimdeki poşetler bir anda yeri  boylarken,"Anne? Baba?"dedim kısık sesle, gözlerim sonuna kadar açılırken.

Annem bana özlemle bakarken gözleri dolu dolu,"Yavrum,"dedi.