Angel's Quest: An Angel Cried

Nieudolne Przeszpiegi To Wciąż Przeszpiegi

Garett z radością opowiadał, co działo się w Glivingsville. Nie było to nic nadzwyczajnie ciekawego, w końcu było to miasto mniejsze od Silverwood.

Po kilku minutach opowieści przyszedł czas na pytania.

Garett był w szoku, gdy dowiedział się o ich konkursie i zbieraniu punktów.

– Wasz własny dyrektor was nienawidzi? To musi być okropne – przyznał.

– Jakoś żyjemy – mruknął Haz. – Chociaż najfajniejsze to nie jest – przyznał.

– Faktycznie jest dość negatywnie nastawiony do życia – powiedział Garett.

Harry zmrużył oczy.

– Powiedziałeś mu coś takiego? – spytał Chris'a.

– Nie musiał – odparł Garett, zanim Chris zdążył się odezwać. – Z jego opowiadań tak wynikało, tę część dopisałem sobie sam.

Haz westchnął.

– Może pójdziemy zobaczyć turnieje i jak to wygląda? – zaproponowała Olivia, chcąc uniknąć niezręcznych sytuacji.

– Dobry plan – odparła Rachel. – W końcu po to tu przyszliśmy.

Drużyna ruszyła w stronę stoiska z zasadami eventu, a Liv pociągnęła Haz'a za rękę, żeby szedł bliżej niej.

– Wydaje mi się, czy jesteś zazdrosny? – szepnęła.

– Zazdrosny? Z jakiego powodu miałbym być zazdrosny? – prychnął.

– Może z takiego, że twój najlepszy przyjaciel ma kumpla, z którym bardzo dobrze się dogaduje, być może nawet lepiej niż z tobą? – rzuciła Liv.

– Nikt nie dogaduje się z Chrisem lepiej ode mnie! – odparł w pierwszej chwili Harry. – Znaczy, wcale nie jestem zazdrosny. Nie mam, o co, okej? Przecież to dobrze, że Chris nie był sam, kiedy siedział w tym cały Glivingsville.

– To prawda, tylko pamiętaj, że z jego charakterem na pewno znalazł sobie milutką grupę przyjaciół tam – zauważyła Olivia. – I być może oni znają go tak dobrze, jak ten cały Garett.

Harry zatrzymał się, zatrzymując tym samym Liv.

– To ty jesteś zazdrosna – zauważył Haz. – Boisz się, że ktoś cię zepchnął z pozycji najlepszej przyjaciółki Chris'a – zaśmiał się.

– Wcale nie – mruknęła. – Poza tym to rozmowa o tobie, nie o mnie – dodała.

– Jesteś zazdrosna – przezwał ją wyraźnie zadowolony Haz.

– Nawet jeśli, to ty też i po tobie to bardziej widać! – odparła Olivia. – Ja przynajmniej nie wyglądam, jakbym chciała zabić Garett'a wzrokiem – zauważyła.

– Wcale tak nie wyglądam! – odpowiedział oburzony Harry.

– Oni tak często? – spytał Chrisa Garett.

Szli z przodu, więc nie słyszeli, o co chodzi, ale było to oczywiste, że Liv i Harry o coś się sprzeczali.

– Raczej nie – odparł Chris. – Zwykle to nie jest aż tak poważne, raczej dogadują się, tylko czasem przezywają.

– Ach, czyli jak każde normalne rodzeństwo – zaśmiał się Garett.

– Oni nie są – zaczął Thirlwall, jednak urwał w połowie. Przecież znali się od dzieciństwa, od zawsze traktowali się jak rodzeństwo, ale to przecież nie musiało nic znaczyć. Dlaczego więc Chris zauważał coraz więcej rzeczy, które wydawały mu się dziwne i podejrzane?