Vanished

13

'Chess, word wakker... Word nou wakker.... Als je niet wakker wordt gooi ik dit over je heen. Laat maar, ik doe het gewoon.'

Ik schrik wakker van het ijskoude water. 'Wat is er mis met jou!?' roep ik kwaad. Grinnikend staat James voor me. 'Ik heb je gewaarschuwd.'

Ineens word ik heel kwaad. Hoe durft hij te lachen, die klootzak! Eerst mij een beetje bespieden en dan aanvallen in het huis van mijn ontvoerde vriend!

Ik ram mijn vuist tegen zijn hoofd. 'Ahh.. Agressief ook nog.' Hij wrijft met een pijnlijk gezicht over zijn hoofd. Ik pak hem vast bij zijn keel en duw hem over de stoel. 'Vertel me nu maar wat je allemaal te weten bent gekomen.' Hij kijkt verbaasd. 'Wat bedoel je? Het enige wat ik weet is mij verteld, maar niet dat je zo moordzuchtig bent!' Ik verslap mijn greep. Hij klinkt niet bang, maar wel verbaasd. Hij trekt mijn handen van zijn keel en duwt me op de stoel. Zelf pakt hij de kruk waar de blonde man op zat en gaat zitten. 'Leg maar uit.'

Ik voel in mijn zakken en kom erachter dat het er nog zit. Ik haal de foto tevoorschijn en smijt het in zijn gezicht. Hij bekijkt de foto. 'Ik geef toe... Ik heb je achtervolgd, want dat is me opdracht gegeven. Deze...'

Ik kom overeind om hem weer een dreun te verkopen, maar hij houdt me tegen. 'Deze foto heb ik niet gemaakt.'

Na het gesprek is James weggegaan. Hij zou vragen of er nog iemand opdracht is gegeven om mij te bespieden. Nu zit ik hier, in een lege kamer, na te denken over hoe ik kan ontsnappen. Mason heb ik niet gezien, wat zouden ze met hem doen? We moeten hier weg.. En snel. Maar dan is er nog Jade.. Waar zouden ze haar opgesloten hebben? Zouden ze haar ook martelen? Net zoals ze Mason hebben gemarteld? Ik word weer kwaad. Wat is dit nou weer? Een paar dagen geleden nog zaten we te lachen om hoe zwak alles en iedereen was, vergeleken met ons Kartans. Het enige wat me tegenhoudt om iedereen hier uit te moorden, is het feit dat ik niet weet waar Mason en Jade zijn.