Vanished

35.

Ik zat ze maar aan te gapen. Ik sluit mijn mond. 'De vijf Onsterfelijken' zeg ik verbaasd. Dan lach ik. 'Wat valt er te lachen?' vraagt Kiara me nijdig. 'Mijn excuses als mijn reactie op vijf onsterfelijken too much is.' zeg ik. Raphael kan zijn lachen niet inhouden, maar herstelt zich als Kiara haar dodelijke blik op hem richt. 'Die naam is zo belachelijk. Ik zou willen dat ik terug kon keren in de tijd, alleen maar om die naam te veranderen.' Ik kijk Raphael vragend aan. 'Jullie zijn toch onsterfelijk?' Hij zucht. 'Jahaa, maar het is toch belachelijk om de hele tijd die kinderlijke naam naar je hoofd geslingerd te krijgen?' zegt hij. 'Ik zou al blij zijn met 'The Fantastic Five'.' 'Je bedoelt 'The Fantastic Four'?' vraagt Mason. Als iedereen hem ergerlijk aankijkt, kijkt hij beschaamd naar de grond. Kiara staat op. 'Genoeg met de onzinnigheid. Het echte probleem.' Plotseling pakt ze me op bij mijn armen en werpt me op de grond. Ze gaat bovenop me zitten en ik kan nog net haar vuist ontwijken. Ze probeert me te krabben en ik houd mijn armen voor mijn gezicht. 'HOU OP!' schreeuwt Matt en hij gooit Kiara van me af. Ze kijkt hem woedend aan, maar loopt dan weg. Matt helpt me overeind. 'Ga je gezicht wassen.' zegt hij en gaat dan achter Kiara aan. Ik  voel aan mijn wang en nattigheid kleeft aan mijn vingers. Raphael reikt me een fles water toe en zonder hem aan te kijken, pak ik het aan. Ik loop naar de andere kant van de auto en ga leunend tegen de bumper zitten. Ik was mijn gezicht en even later komt Paige naar me toe lopen. Ze gaat naast me zitten en pakt mijn gezicht voorzichtig vast. Ze kijkt met een pijnlijk gezicht naar mijn wond. 'Het was niet haar bedoeling.' zegt ze dan. Ik lach. 'Ik denk toch wel dat dat haar bedoeling was.' zeg ik. 'Ik bedoel,' begint ze, 'Ze is gewoonlijk erg lief en ze zou dit nooit doen. Agatha is slecht. Ze heeft veel van ons afgenomen.' zegt ze. 'Van mij ook.' zeg ik en kijk haar aan. 'Heeft ze ook jouw...' begin ik, maar ik wil mijn zin niet afmaken. 'Nee' zegt ze dan. 'Ze heeft mijn familie niets gedaan.' Ik zucht van opluchting. Ik kan nog meer weesverhalen niet aan. 'Ze heeft iets ergers gedaan.' vervolgt ze. Ik kijk haar vragend aan, maar dan wordt ze geroepen.

We stappen in de BMW en de anderen stappen in hun busje. Blijkbaar hebben Cameron en Matt een compromis gemaakt. Het is te donker om nog op zoek te gaan naar Jade, Valery en Amelia. Met moeite is het James gelukt om me in de auto te krijgen. Hij zei dat het nutteloos is om nu verder te gaan. Hij zei dat we morgen meteen zullen gaan zoeken. Hij zei dat het goed zal komen. Langzaam vallen mijn ogen dicht.

Ik voel gesjor en getrek aan mijn lichaam en mijn ogen openen zich. James tilt me uit de auto. Ik sluit mijn ogen weer en open ze pas weer als hij me op bed legt. 'You sneaky bastard.' zegt hij tegen me. Ik glimlach. Hij gooit me een van Camerons shirts toe en trekt zelf zijn overhemd uit. Onder zijn overhemd draagt hij een hemd. Een zucht van teleurstelling. Ik kleed me om en als ik klaar ben, zie ik James lachend naar me kijken. 'Wat?' vraag ik verontwaardigd. 'Heb je geen behoefte meer aan privacy?' vraagt hij spottend. Ik negeer hem en ga in het bed liggen. 'Ho,ho,ho. Ik kan me niet herinneren dat we de overname van mijn bed hebben besproken?' vraagt hij. 'Dat is waar.' zeg ik en wurm me in de dekens. James gaat naast me staan en duwt me opzij, voordat hij naast me gaat liggen. Hij doet zijn arm onder mijn hoofd en ik nestel me tegen hem aan. 'Trusten' zegt hij. 'Hmm' is mijn antwoord.

Zijn borst gaat op en neer. Ik luister naar zijn ademhaling en sukkel in slaap.