Vanished

30.

pov Chess

Nadat Jade en Amelia uit het water zijn gehaald, zijn we weer naar huis gegaan.  Amelia was buiten bewustzijn, dus James heeft haar in bed gelegd. Jade staat voor het raam naar buiten te kijken. Ik loop naar haar toe. 'We hebben je echt gemist, Mason en ik.' probeer ik. Ze heeft de hele tijd niks gezegd, zelfs niet toen ik van geluk op haar af rende. Ze zegt niets. 'Alsjeblieft, zeg nou eens wat.' Langzaam draait ze zich om. 'Je hebt me achtergelaten.' zegt ze. Ik sta verstomd naar haar te kijken. Dit had ik niet verwacht. 'Je nam Valery mee, maar hebt er niets aan gedaan om mij ook terug te krijgen.' Haar gezicht staat koud. 'Ik..ik probeerde...'

'Wat had je nou verwacht, Chess? Dat ik dankbaar ben dat ik eindelijk terug ben? Dat ik je zou bedanken dat je precies niks voor me hebt gedaan? Je nam Valery en liet mij zitten. Wat heb je daarop te zeggen? We hebben je gemist. Nu moet alles weer goed zijn natuurlijk. De enige die hier lijdt ben jij en ik stel me maar aan.' Ik sta met open mond naar haar te luisteren. 'Jade, dat is echt niet waar. Ik wist echt niet hoe ik je terug moest krijgen, je hebt zelf gezegd dat ik maar één persoon mee kon nemen!' 'Dus je probeert me niet eens terug te krijgen? Amelia heeft me teruggehaald, niet jij!' Woedend kijkt ze me aan. 'Jij liet me in de steek.' Dan loopt ze de kamer uit. Net op dat moment komt James binnen. Met gefronste wenkbrauwen maakt hij een gebaar naar Jade. Ik schud mijn hoofd. 'Ben je erachter gekomen waarom ze .. ehm, hier is?' vraagt hij. 'Ja tuurlijk! Ze is na dagen in eenzaamheid weer terug onder de mensen, is woedend omdat haar beste vriendin haar in de steek heeft gelaten en ik vraag haar waarom ze hier is in plaats van een of andere heks die haar de verschrikkelijke eenzaamheid heeft bezorgd? Goed idee!' Ik merk niet op dat ik mijn stem heb verhoogd. 'Het spijt me. Ik snap het. Ze heeft tijd nodig. Maar dat hebben we niet, Chess. Het kan gewoon niet dat het zo makkelijk is gegaan. Waarom zou de machtigste magiër ooit haar vrijheid aan een of andere vreemde geven? Dit kan gewoon niet kloppen.' 'Ik snap je punt, maar ik heb haar vertrouwen geschonden en ik wil niets liever dan het rechtzetten. En dat zal ik dan ook doen. Dus als ik zeg dat we haar me rust laten, dan gebeurt dat. Geen discussie erover.'

pov Valery

Mijn kussensloop is nat van de tranen. Het idee dat mijn moeder zo dichtbij was, maar dat ik haar niet heb kunnen bereiken, vreet aan me. Die bitch heeft haar plek ingenomen en nu is de enige kans op het weerzien van mijn moeder verloren. Was er maar een mogelijkheid om toch bij haar te zijn. Ik zou zelfs deze wereld verlaten om bij haar te kunnen zijn. Ik draai me om en sluit mijn ogen. Misschien zie ik haar in mijn dromen.

pov Chess

Het is koud en donker buiten. Ik zit op een bankje voor het huis. Iemand komt naast me zitten. Ik verwacht Mason te zien, maar het is Cameron. 'Cameron' zeg ik. Hij kijkt op. Zo serieus heb ik hem nog nooit gezien. 'Waarom viel je me vanochtend aan?' Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Heb ik niet. Waar heb je het over?' Ik verbaas me over zijn verwarring en het feit dat hij net een hele normale zin heeft uitgesproken. 'Oké dan... Waarom had je je verstopt onder het bed?' 'Chess, ik heb echt geen idee waar je het over hebt.' Ik kijk naar zijn gezicht. Nog steeds die serieuze uitdrukking. Spreekt hij de waarheid of kan hij gewoon absurd goed liegen? 'Laat maar' zeg ik dan. Ik kijk omhoog naar de hemel. De maan schijnt volop, verscholen achter de wolken. Lange tijd blijf ik zo omhoog staren. 'Jullie hebben ruzie.' zegt hij. Ik sla mijn blik neer. 'Jade zegt dat ik haar in de steek heb gelaten.' zeg ik. Ik voel  Cameron naar me kijken. 'Is dat zo?' vraagt hij. Verbaasd kijk ik op. 'Ik bedoel, was het je bedoeling haar daar te laten?' zegt hij erachteraan. 'Tuurlijk niet, maar ik wist echt niet hoe ik haar terug moest halen.' antwoord ik. 'Nu blijkt dat Amelia haar kon terughalen en ik voel me schuldig dat ik niet degene ben geweest die het idee bedacht om Amelia te gebruiken.' 'Maar als dat zo was, zou je Amelia misbruiken.' zegt hij. 'Dat is het probleem. Als ik het niet zou doen, zou ik Amelia over Jade kiezen. Maar als er ook maar iets met Amelia zou gebeuren, zou ik het mezelf nooit vergeven.' 'Dus je hebt hier geen schuld aan.' zegt Cameron. 'Het is niet zo makkelijk als je denkt.' 'Dat is het wel. Waar zit je nu eigenlijk om te treuren? Valery is terug, al is ze niet wie je dacht dat het was, Jade is terug, Mason is terug,' Hij stopt met praten en zijn ogen worden groot. 'Oh mijn god. Wat heb ik jullie aangedaan? Ik was niet bewust van wat ik heb gedaan, maar hoe kan ik Mason overtuigen? 'Oh sorry,  ik was even in dromenland,  dus ik mishandelde je' klinkt niet echt goed. ' Hij wil verder praten,  maar ik kap hem af.  'Het wordt hem wel duidelijk.  Ikzelf weet niet eens of ik je wel moet vertrouwen. Bewijs het ons en we zien wel aan wiens kant je staat.'