Vanished

32.

pov Chess

Het is al donker als we bij het huis in het bos aankomen. Cameron doet de deur open en schrikt als hij mijn gezicht ziet. Hij zegt niets en laat ons door. 'Kies een kamer en was jullie gezicht.' zegt Cameron en loopt weg. Het verbaasd me hoe hij zich gedraagt. De ene dag is hij een gestoorde seriemoordenaar, dan is hij ineens de vader des huizes. Mason klopt op mijn schouder en gaat Cameron achterna. Ik loop door de gang. Ik heb geen idee waar de badkamer is, dus ik open een willekeurige deur. Ik zie James die zijn shirt uittrekt en ik kan me ineens niet bewegen. Hoe zijn rugspieren zich aanspannen bij het omhoogtrekken van zijn shirt... Ik schrik als de deur achter me dichtslaat. Shit. Hij draait zich om en begint te lachen als hij me ziet. Ik zie zijn buikspieren die zich aanspannen als hij lacht. Ik voel me idioot en net zo idioot als ik ben, begin ik te glimlachen. 'Geen geklop? How rude.' zegt hij. 'S-sorry, ik zocht de badkamer.' weet ik uit te brengen. Hij trekt een zwart shirt aan. 'Er is een badkamer hier.' Hij loopt naar een deur en houdt het voor me open. Ik bedank hem en loop snel de badkamer in. Dan sluit ik de deur. Ik draai me om en kijk naar de spiegel. Een diepe zucht ontsnapt uit mijn mond.

pov Cameron

Ik steek een sigaret op en laat me achterover vallen op de fauteuil naast de brandende haard. Mason komt tegenover me zitten. Na een lange stilte zegt hij: 'Ik heb geen zin hier te blijven.' Ik blaas rook uit en gun hem geen aandacht. 'Ik weet niet hoe je het voor elkaar hebt gekregen, maar iedereen mag je ineens. Het lijkt alsof je hen ook hebt gehypnotiseerd.' zegt hij spottend. Ik neem nog een trekje en blaas het uit. 'Dus wat is er, Mason? Waarom ben je hier gekomen? Waarom zit je hier tegenover me?' vraag ik hem. 'Ik ben hier, omdat de mensen waarom ik wél geef, ook hier zijn.' 'Je bedoelt Chess?' vraag ik. 'Ja. En om Jade en Amelia.' 'En James? Het lijkt alsof hij best goed in de smaak is gevallen bij Chess.' Even denk ik dat ons gesprek is afgelopen, tot hij weer begint te praten. 'Het maakt niet uit wat ik vind van James, of van Valery, of van jou. We moeten bij elkaar blijven.' Ik lach spottend. 'Wie heeft dat gezegd? Chess? Dat dacht ik al. Ik snap wel waarom je zo smoorverliefd bent op haar.' 'Ik ben niet..' 'Ik bedoel, ze geeft jullie zoveel hoop. Haar vrienden zijn ontvoerd en gemarteld door een of andere gek waar ze nu bij is ingetrokken,' ik stop even en wijs naar mezelf, 'ze heeft haar ouders verloren, haar zusje blijkt haar verraden te hebben, en nog steeds. Nog steeds heeft ze hoop. Ze is niet neer te slaan, de kleine wolf.' Mason zegt niets meer. Ik denk dat ons gesprek nu wél is afgelopen.

pov James

Ik lig in bed en staar naar het plafond. Ik moet glimlachen als ik denk aan Chess' gezicht toen ze binnenkwam. Ik sla de dekens van me af en ga op de rand van het bed zitten. Slapen gaat echt niet. Ik sta op en open zachtjes de deur. Ik loop naar de keuken en doe het licht aan. Dan loop ik naar de koelkast en pak er melk uit. Als ik de koelkast dicht wil doen, laat ik van schrik het melkpak vallen.  Ik zie mijn oma recht voor me staan. 'Oma?' vraag ik verrast en doodsbang tegelijkertijd. 'Ja lieverd? Kon je niet slapen? Als je wil kan je bij opa en mij komen liggen?' vraagt ze. 'Oma, ik begrijp het niet, hoe kunt u hier staan? Ik dacht dat u dood was?' Ze lacht en mijn hart smelt. Ik heb haar lang niet horen lachen. 'Oh mijn lieve jongen, altijd zo'n grapjas geweest. Maar kleine jongens worden groot.' Ze strekt haar hand uit en aait me over mijn wang. Mijn haren gaan overeind staan. Ik onderdruk mijn tranen en sluit mijn ogen. Als ik ze weer open, staat ze er nog steeds. 'Oh kindje, je moest eens weten hoe erg we van je hou...' Ze stopt met praten en begint te kokhalzen. 'Oma!?' Ik pak haar vast, maar trek mijn hand terug als ik haar ijskoude huid voel. Ze kijkt me wanhopig aan en dan hoor ik een misselijkmakend geluid. Bloed gutst uit haar mond en spat op mijn kleren. 'OMA!' schreeuw ik, maar haar lichaam valt levenloos neer. Cameron staat grijnzend achter haar en het bloed van mijn oma druipt van zijn kin. 

'James, word wakker!' Chess schudt me door elkaar. Ik open mijn ogen en kijk angstig om me heen. Ik kan niet stoppen met hijgen en Chess omhelst me. 'Je had een nachtmerrie, het is over nu.' Ik weet niet of ik moet lachen, dus ik druk mijn gezicht in haar schouder. Ze laat me los en kijkt me aan in mijn ogen. 'Wil je erover praten?' Ik schud mijn hoofd en ik trek haar weer in een omhelzing. 'Het was gewoon een nachtmerrie.'