Vanished

38.

Pov Chess

Ik ijsbeer door de wachtkamer. De dokters hebben Amelia's hart weer aan de praat gekregen, maar ze willen niks kwijt over haar. Mason is een uur geleden vertrokken om te kijken waar Cameron is gebleven. Ik kijk naar het groepje. Kiara zit op haar telefoon. Wat een bitch. Zou het haar iets schelen dat we Amelia bijna kwijtraakten aan een hartaanval? Iedere keer dat ik naar Paige kijk zie ik Valery voor me en ik moet mijn volle aandacht bij Amelia houden. Ik kijk naar Gabe. Hij zit bij de groep, maar lijkt er toch niet bij te horen. Hij heeft al sinds onze ontmoeting niets gezegd. Ik zie Raphaël naar me kijken en ik kijk snel weg. Matt en hij vallen wel mee, maar ik vertrouw geen enkele van hen. Een dokter verlaat de kamer van Amelia. Ik heb het ondervragen van de dokters al opgegeven, maar deze komt naar me toe lopen. 'Ik moet jullie spreken.' zegt hij. Hij kijkt om zich heen. 'Waar is meneer Derraul?' vraagt hij dan. Ik open mijn mond, maar James is me voor. 'Een luchtje gaan scheppen.' zegt hij snel. De dokter knikt. 'Zou u mij willen volgen?' Hij loopt door de gang naar zijn kantoor. Hij gaat achter zijn bureau zitten. 'Gaat u zitten.' We gaan zitten. 'Amelia Attic. Meisjesnaam Cooper. Moeder overleden aan een hartverzakking en anderhalf jaar later is haar vader als vermist opgegeven.' Hij kijkt op. 'En nog steeds niet gevonden.' Verrast kijk ik naar James. Hij lijkt ook verbaasd. 'Nu wil ik u vragen, zijn jullie verwanten van haar?' 'Nee' zeg ik. 'Amelia Attic is minderjarig. Haar moeder is overleden en haar vader is al weken vermist. Ze heeft geen wettelijke voogd en dit betekent... Dit betekent dat ik Amelia helaas als wees moet opgeven.' Ik schud mijn hoofd. 'Doe dit niet, alstublieft.' De dokter sluit zijn map. 'Hierbij... Is Amelia in die weken niet ingetrokken bij een wettelijke voogd, noch is zij opgegeven als wees. Dit betekent dat wat u heeft gedaan, namelijk uzelf wekenlang als onwettelijke voogd voordoen, neerkomt op ontvoering.' 

De politie was er al snel bij. 'De andere twee zijn nergens te bekennen.' zegt een van hen. 'Voorlopig hebben we genoeg aan deze twee.' zegt een ander en hij duwt me voor zich uit naar een kamertje. Ik moet op een stoel zitten en wachten tot een andere agent me komt ondervragen. 'Naam.' 'Chess Ripper.' 'Identiteitskaart.' Ik geef hem mijn identiteitskaart. 'Minderjarig. We zijn verplicht je ouders te bellen.' zegt hij. Ik schrik en knik voorzichtig. Hij neemt me mee naar een ander kamertje waar drie telefoons hangen. Er loopt net een jongen weg van de telefoons. Zijn broek hangt veel te laag om zijn kont. Bij het voorbijgaan knikt hij naar me. Hij heeft een diepe snee in zijn wenkbrauw. Ik loop naar de telefoons. Ik weet niet wie ik moet bellen, maar dan draai ik het eerste nummer dat in me opkomt. Cameron. De telefoon gaat over, maar niemand neemt op. De agent komt terug. 'Kom maar met mij mee.' zegt hij. Verbaasd leg ik de telefoon weer in de haak en loop achter hem aan. Eenmaal terug in het kamertje, gebaart hij dat ik moet zitten. 'Wie heb je net gebeld?' vraagt hij. Ik antwoord niet. Hij weet het vast over mijn ouders. Ik kan Cameron ook niet noemen. Hij zucht. 'Ik heb begrepen dat jij ook geen wettelijke voogd hebt.' Ik slik en zwijg. 'Heb je naasten die je onderdak kunnen geven?' Ik zwijg en kijk naar mijn handen. Ik knik.

pov Cameron

'Agatha?' zeg ik. Ze glimlacht. 'In levende lijve' zegt ze. 'Je lijkt een beetje... anders.' zeg ik weifelend. 'Volg me, heer Derraul.' zegt ze en ze loopt weg. Verdwaasd kijk ik haar na. Dan loop ik snel achter haar aan. 

'Ik begrijp dat u wat heeft dat aan ons toebehoort. Ik denk dat we zullen moeten 'onderhandelen' om te krijgen wat we nodig hebben.' Woede borrelt in me op. 'Natuurlijk. Ik heb het enige middel om uw lichaam te bemachtigen, en u bent het enige dat mij van mijn vrouw gescheiden houdt.'