Vanished

17

'Chess! Chess! Het is je gelukt, het is je eindelijk gelukt!'

Ik word door elkaar geschud en geïrriteerd open ik mijn ogen. Jade en Valery merken het niet, want ze gaan gewoon door met schudden. Ik ga overeind zitten. 'Wat is me gelukt? Wat heb ik gedaan?' vraag ik verward. Meteen beginnen Jade en Valery allebei tegelijk te praten. 'Stop, ho, stop even. Mijn brein kan maar een van jullie aan.' Meteen stopt Valery te praten en Jade krijgt het woord. 'De ketting die je vond, is de poort naar deze wereld. Hoe is het je gelukt de poort te openen?' vraagt ze. 'Ik liet het vallen in het water en vervolgens viel ik er zelf in, het was allemaal gepland natuurlijk.' zeg ik zo serieus mogelijk. Het verhaal over een poort openen naar een andere wereld is op zichzelf al idioot. 'Kan iemand mij nu eens vertellen wat 'deze wereld' nou betekent? Dat zou ik graag willen weten namelijk, nu ik er toch al in beland ben.' Valery opent haar mond, maar Jade neemt het over. 'Op aarde leven verschillende wezens, waarvan men niet eens weet dat ze bestaan. Weerwolven, vampiers en magiërs. Zij bezitten zwarte magie. Het zijn geen tovenaars, maar ze bezitten de kracht om bijvoorbeeld te hypnotiseren. Die mensen gebruiken ze dan als hun persoonlijke slaafjes. Van deze magiërs zijn er niet veel op aarde, maar ze zijn erg gevaarlijk. Er zijn goede en slechte magiërs, maar ze bezitten allemaal zwarte magie. De één gebruikt het voor eigenbelang, de ander om het kwaad te bestrijden. Ze bezitten allemaal ongelofelijk veel kracht, maar er is wel een limiet. Te veel zwarte magie kan fataal zijn. Toen een slechte magiër de aarde terroriseerde met haar kracht, verenigden 5 goede magiërs zich om haar te kunnen bestrijden. Ze was de machtigste magiër die er ooit geweest was. En ze is het nog steeds. Maar de Onsterfelijken hebben haar opgesloten in deze wereld, die ze hebben gecreëerd om slechte magiërs als zij voor eeuwig en altijd op te sluiten. Alleen is er één probleem. Magiërs uit deze wereld behouden hun kracht. Ook al is hun kracht beperkt, ze kunnen bepaalde dingen uitvoeren op aarde. Een voorbeeld daarvan is de reden waarom Valery en ik hier zijn opgesloten. Ze doodt mensen om ze vervolgens hier te houden. Die mensen blijven hier, totdat ze worden gered door een Medium. Het Medium is een persoon die zelf uit deze wereld is gehaald. Alleen het Medium heeft het vermogen om de poort naar deze wereld te openen.' Ik probeer de informatie te verwerken, maar mijn brein kan het niet aan. 'Als een Medium sterft, neemt een ander persoon het over.' Ik lach een nerveus lachje. 'Dus uit alle mensen, uit de hele wereld, ben ík, alleen ik, de uitverkorene?' Jade knikt. 'Mijn leven is net een slechte film.'

Jade gaat verder. 'Niet helemaal, de Medium kan de poort naar deze wereld openen én iemand uit deze wereld redden. Het probleem is, dat het Medium maar één persoon mag meenemen.' Ik kijk verschrikt op. 'Nee, ik ga dus echt niet kiezen. Is er geen mogelijkheid jullie allebei mee te nemen?'

Jade schudt haar hoofd. 'Ik zeg toch dat er maar één mee kan.' zegt ze geïrriteerd. Dan glimlacht ze pijnlijk. 'Sorry, maar je snapt dat dit erg moeilijk is. Één van ons blijft hier, voor eeuwig en altijd.' Een lange tijd zeggen we niks tegen elkaar. 'Neem Valery mee, ze heeft hier al jaren vastgezeten, geef haar de kans om die jaren in te halen.' Een traan valt over haar wang. Ik omhels haar en laat haar niet meer los. Ook bij mij beginnen de tranen te stromen. Aan de ene kant ben ik ontzettend gelukkig, omdat ik de kans krijg mijn zusje te redden uit deze afschuwelijke wereld, maar aan de andere kant breekt mijn hart bij het idee dat Jade hier voor eeuwig en altijd zal blijven. Snikkend laat ik haar los. 'Chess, jullie kunnen nu beter gaan. Dit afscheid is al pijnlijk genoeg.' Ze staat op en steekt haar hand uit. Ik pak het aan en ze trekt me omhoog. 'Vaarwel Chess. Vaarwel Valery. Ik wens jullie allebei het beste.' Met tranende ogen kijk ik haar aan. Nog een keer omhels ik haar, nog steviger dan eerst. Maar dit keer laat ik haar los. Dat was de laatste omhelzing die ik haar ooit gegeven zal hebben. Jade pakt de ketting die aan mijn hals hangt en legt het in mijn hand. 'Houd elkaars hand vast en houd de ketting goed vast in jullie handen. Met de hand waar de ketting in ligt, pak ik Valery's hand. Ik kijk naar haar. Ze staart naar onze handen. Tot nu toe heeft ze niks gezegd en zo te zien is ze niet geraakt door het emotionele moment van daarnet. Ik snap haar, want ze heeft jarenlang rondgezworven, terwijl niemand wist dat ze nog bestond. Ik was de enige die in haar geloofde en nu red ik haar. Na al die eenzame jaren zal ze nu vrij zijn. Jade vervolgt. 'Herhaal nu wat ik zeg. Hanc umbram servo.'

Ik herhaal wat ze zegt en alles begint te verdwijnen. Net voordat ook Jade verdwijnt, overwin ik de brok in mijn keel en neem voor de laatste keer afscheid van het belangrijkste deel van mijn wolfpack.