Vanished

33.

pov Chess

Ik open mijn ogen en het eerste wat ik zie is het gezicht van James. Hij slaapt nog. Mijn hoofd ligt op zijn borst en zijn arm ligt om me heen. En ik heb me nooit zo fijn gevoeld. Ik merk dat ik glimlach. Dan opent ook hij zijn ogen en hij knijpt zijn ogen tot spleetjes als hij mij aankijkt. 'Goedemorgen' zegt hij gapend. 'Goedemorgen' zeg ik. Ik til mijn hoofd en luister of de anderen al op zijn. 'We moeten opstaan, het is al tijd voor het ontbijt.' Ik ga al rechtop zitten, maar James trekt me terug in bed. Ik onderdruk een lach en leg mijn hoofd weer op zijn borst. 'Laat de anderen maar het ontbijt maken vandaag.' zegt hij en slaat zijn armen om me heen. 

'Wakker worden tortelduifjes.' zegt Cameron als hij onze kamer binnen komt. Ik schrik en rol meteen uit bed. Cameron lacht. 'Sorry hoor, ik wilde je niet laten schrikken.' Chagrijnig kijk ik hem aan. James lacht me ook uit. 'Volgende keer zouden we liever willen dat je eerst klopt. ' zegt hij met een knikje in mijn richting. 'Mijn excuses, het ontbijt staat klaar.' zegt Cameron en verlaat de kamer. Ik smijt nijdig een kussen in James' gezicht. 'Stop met lachen.' James lacht weer. 'Sta eens op en kleed je aan.'

Na het ontbijt besluiten Mason en ik te gaan trainen in het bos. James gaat ook mee, maar Jade wilde niet meegaan zei ze. Ze zegt nooit nee tegen training, dus ik moet even wennen aan haar afwezigheid. Als we inlopen, zie ik dat James steeds voor ons uit rent. Het verbaast me hoe hard hij rent. Bij het versnellen houden we hem niet bij en we raken achterop. Mason blijft hijgend staan en ik besluit bij hem te blijven. 'Chess' zegt hij hijgend. 'Ik wil je zeggen dat...' Een zucht. 'Dat het me spijt me voor mijn kinderachtige gedrag de laatste tijd. Je hebt helemaal gelijk. Het gaat nu niet om mijn problemen. We hebben allemaal onze eigen problemen. Ik wil gewoon dat je onthoudt, dat wat er ook gebeurt, ik altijd aan jouw kant sta.' Hij lijkt nog meer te willen zeggen, maar hij houdt zijn mond. Ik zou ook wel mijn mond willen houden, maar waarschijnlijk verwacht hij nu een antwoord van me. 'Dank je' weet ik uit te brengen. Ik zou mezelf wel op het hoofd willen slaan. Ik kijk hem niet aan en draai me om. 'Kom, we moeten James zien in te halen.' Dan begin ik te rennen en ik hoor hem achter me aankomen.

Onderweg treffen we James leunend tegen een boom aan. 'Waar bleven jullie?' vraagt hij. 'Mason kon het even niet aan.' zeg ik plagend. Mason kijkt me boos aan. Ik negeer zijn blik en ga strekoefeningen doen. Daarna neemt Mason de leiding. 

Zwetend en rood aangelopen ga ik op de grond zitten. Mason en James komen naast me zitten. 'Wat gaan we nu doen?' vraag ik. 'Naar huis en douchen, zou ik zeggen.' antwoordt James. 'Dat bedoel ik niet. Jade is terug. Valery is terug, maar ik weet niet wie ze is. Cameron doet ineens zo aardig en ik weet niet of ik hem moet vertrouwen. Amelia is haar ouders kwijt en... Shit. Misschien wordt ze wel gezocht.' 'Je hebt gelijk. We kunnen haar niet in het huis verstoppen, dan worden we opgepakt voor ontvoering en misschien zelfs voor moord.' zegt James. 'Jij bent toch oud genoeg.' zegt Mason. 'Waarvoor?' 'Om de voogd van Amelia en Valery te worden.' 'Nee, ik ben 17.' Mason vloekt. 'En wat gebeurt er met jou, Chess? Jij bent ook nog niet meerderjarig en je hebt geen voogd meer. Als we hier niet snel iets op vinden, worden jij, Valery en Amelia van ons afgenomen. En James, waar zijn jouw ouders eigenlijk?' Ik zie James verstarren. 'Misschien kan Cameron ons helpen.' zegt hij ineens. Mijn ogen vergroten zich. 'Nee, ik wil liever in een pleeggezin dan hem mijn voogd te laten zijn.' zeg ik verontwaardigd. 'Chess, het is waarschijnlijk jullie enige kans om bij elkaar te blijven. Nu is wat jij vindt niet van belang, dat heb je zelf gezegd.' zegt Mason tegen me. Ik kijk hem boos aan en besef dat hij gelijk heeft. 'En ik wil mijn ouders hier niet aan laten meedoen.' zegt hij. 'Cameron it is.' zegt James en staat op. 'Kom op, laten we gaan.'

Niemand opent de deur. Mason pakt zijn sleutels uit zijn zak en opent de deur. We checken alle kamers, maar niemand is te vinden. Een vlaag van paniek overspoelt me. Wat als Cameron ze heeft ontvoerd? Dan open ik een deur en zie Cameron bewusteloos en vastgebonden aan het bed. Ik ren naar hem toe en schud hem door elkaar. Geen reactie. 'Hij is hier!' roep ik. James en Mason komen de kamer binnen en Mason begint de knopen los te maken. James tilt hem op en draagt hem naar de woonkamer. Ik bel het nummer van Jade, maar krijg geen antwoord. 'We kunnen niet wachten tot hij wakker is, wie weet waar de meisjes zijn.' Mason staat op en buigt zich over Cameron. 'Sorry hiervoor.' zegt hij en geeft Cameron een keiharde klap met de vlakke hand. Cameron schiet overeind en schreeuwt van de pijn. 'Waar was dat in hemelsnaam voor nodig?' schreeuwt hij naar Mason. 'Waar zijn ze?' vraagt Mason. Camerons ogen worden groot. 'Ze heeft ze meegenomen.'