Vanished

18

Ik doe mijn ogen open en ik zie de bladeren van de bomen in de hoogte. Waar is Valery? Verwilderd kijk ik om me heen en een diepe zucht van oplichting ontsnapt als ik haar naast me zie liggen. Haar ogen zijn gesloten en ik zie haar borst op en neer bewegen. Ineens haalt ze diep adem en gaat met wijd opengesperde ogen overeind zitten. Diep hijgend en schokkend kijkt ze in paniek om zich heen. Ik stel haar gerust en omhels haar stevig als ze begint te huilen. Dan begin ik ook te huilen. 'Eindelijk...' zegt ze snikkend. 'Eindelijk zijn we weer samen. Ik heb je zo erg gemist, Chess. Ik heb elke dag zo hard geschreeuwd en gehuild om een van jullie alleen maar even in mijn richting te laten kijken. Niemand reageerde en ik voelde me zo alleen. Jarenlang zat ik opgesloten daar en ik kreeg elke dag te horen dat niemand wist wie ik was!' huilt ze hartverscheurend. Ik verstevig mijn omhelzing. 'Het is al goed Valery. Je bent nu bij mij en niemand zal je ooit weer kwaad doen. Ik ben bij je.' zeg ik.

Ze laat me los en gaat staan. 'Kom, we kunnen hier niet blijven. Ik heb heel erge honger, kunnen we niet iets eten?' vraagt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. Net zat ze namelijk nog te huilen. Dan herstel ik me en ga ook staan. 'We kunnen niet terug naar huis, want mam en pap zijn vast heel bezorgd en kijken vast raar op als ze jou zien. Ik wil terug om Mason te redden. Maar eerst gaan we naar zijn huis. Het staat leeg nu, omdat zijn ouders op reis zijn. En Mason.. Is er ook niet.' Valery knikt en vraagt waar we heen moeten. Ik wijs haar een richting aan en ik laat haar voorop lopen. Dan herinner ik me iets. Het was Valery gelukt om een paar keer met mij te kunnen communiceren vanuit de andere wereld. Waarom zegt ze dan dat niemand haar ook maar heeft aangekeken? Ze weet trouwens ook dat ik wel van haar bestaan wist. Maar dat zou ze sowieso weten, aangezien ik haar ben komen redden. Ik had het me wel wat anders voorgesteld, deze ontmoeting met mijn jarenlang vermiste zusje. Aan de ene kant snap ik het wel. Ze heeft al die jaren niks gegeten in een soort geestenwereld en nu ze in leven is, is ze weer afhankelijk van voedsel. Ik zou ook honger hebben na jarenlang niks eten. Als we in een bekend deel van het bos komen, stort Valery ineens neer. 'Ik kan niet meer. Ik ben moe en heb honger en dorst.' snikt ze. Ik til haar op en draag haar de rest van de weg op mijn rug.

Ik had nooit gedacht dat het bos zo groot was, maar als we eindelijk in bewoond gebied aankomen, ben ik zelf ook verschrikkelijk dorstig.

Nog een kilometer of wat voordat we bij Masons' huis zijn. De hele weg lang heb ik Valery niet horen praten en nu hoor ik haar zachtjes snurken. Haar neus maakt een fluitend geluidje, iedere keer dat ze inademt. Ik glimlach. De laatste keer dat ik dat heb gehoord, was toen we samen op één kamer sliepen van het vakantiehuis. Dezelfde vakantie waarin ik haar ben kwijtgeraakt. Mijn glimlach verdwijnt. Het lijkt alsof ik nu pas doorkrijg hoe erg ze heeft geleden. In haar slaap hoor ik haar zachtjes 'Mama' mompelen. Mama? Mijn schuldgevoel wordt nog erger. Jarenlang was ze zo dichtbij haar familie, maar toch waren ze buiten haar bereik. Ik loop stug door.

Als we aankomen bij het huis, is Valery al wakker. 'Hoe komen we binnen?' vraagt ze. Ik zet haar neer en zeg dat ze me moet volgen. Dan loop ik naar het balkon achter het huis, waar ik eerder nog in had gebroken. Ik klim op het balkon en trek Valery er vervolgens overheen. We gaan naar binnen en op de gang wijs ik Masons kamer aan. 'Ga jij maar liggen, ik haal wat te eten voor je.' Als Valery in bed ligt, loop ik naar de keuken. De tafel middenin de keuken is helemaal leeggehaald. Net wanneer ik denk dat de mannen van de blonde man het hebben gedaan, zie ik een envelop op de tafel liggen. Op de envelop staat mijn naam. Slimme manier om mijn aandacht te trekken. Is dit een val? Degene die het heeft geschreven moest wel weten dat ik terug zou komen.

Ik besluit eerst Valery haar eten te brengen. Dan loop ik naar de keuken en pak de envelop.

Chess,

het spijt me dat ik heb ingebroken in het huis van je vriend. Het spijt me dat ik

deel ben geworden van wat er allemaal is gebeurd met je vrienden. Maar je

moet me geloven, ik deed het niet uit vrije wil. Zoals je er zelf al achtergekomen

bent, ik was gehypnotiseerd. Ik heb alleen niet genoeg tijd gehad om je te vertellen wat ik met deze zaak te doen heb en wie ik ben. Eerlijk waar, ik sta aan jouw kant. Dat ten eerste. Toen je in Camerons val was gelopen, ben ik niet meegenomen. Ik besloot daarom om je in deze brief uit te leggen wat je moet weten. Het eerste dat je moet weten, is dat bij de afslachting in het bos geen enkel menselijk wezen zou kunnen ontsnappen. Ik ben wel ontsnapt, omdat ik net als jij , Mason en Jade een Kartan ben. Cameron heeft me teruggevonden en me gehypnotiseerd om jou in de val te laten lopen. Nu jij me uit mijn trance hebt gehaald, is Cameron weer op zoek naar me. Ik weet te veel over hem om nog in leven te blijven en dat ik een Kartan ben maakt me een nog leuker doelwit voor hem. Sinds de afslachting ben ik alleen maar op de vlucht geweest, maar nu kan ik nergens meer heen. Hij heeft mijn dochter, Chess. Als je dit leest ben ik naar het huis in het bos. Je weet nu vast wel welk huis ik bedoel. Ik vertrouwde erop dat je zou ontsnappen uit dat huis en als je dit leest, heb ik gelijk gehad. Mijn dochter Amelia bezit krachten. Ze kan er niet mee omgaan. Een jaar geleden werd Amelia steeds gillend wakker uit haar dromen. Ze had het over een vrouw, die haar steeds mee probeerde te trekken in het water in haar dromen. Mijn vrouw was ook een magiër. Ze probeerde Amelia te helpen en op een nacht sloeg de vrouw uit Amelia's dromen toe. Amelia schreeuwde en huilde in haar droom en toen mijn vrouw haar aanraakte, raakte ze in een trance. Ik wist niet wat ik moest doen en zat daar maar te kijken naar mijn gillende dochter, maar mijn vrouw had me verteld dat als er ooit zoiets zou gebeuren, ik niks moest doen. Ik wachtte de hele nacht en Amelia ontwaakte uit haar droom. Mijn vrouw niet. De volgende nacht droomde ik over mijn vrouw. Ze vertelde me dat er een kwaadaardige magiër woonde in een soort geestenwereld, waar ze Amelia naartoe wilde trekken. Ze dacht dat door een magiër op te offeren, zijzelf uit de geestenwereld kon ontsnappen. Maar toen mijn vrouw stierf kon ze niet uit die wereld ontsnappen. Nu is ze erachter gekomen dat ze een Medium nodig heeft. Dat ben jij. Ik heb je geprobeerd te beschermen en de foto in mijn jaszak was wel van mij, dat geef ik toe. Ik probeerde je te beschermen, maar toen kreeg Cameron me te pakken en gebruikte me voor zijn machine. Pas op dat hij je niet weer te pakken krijgt. Hij spoort niet. Hij had het de hele tijd over een soort machine waarmee hij je dromen kon bekijken en hij is er bijna achtergekomen hoe hij ze kan vervormen. Dit is niet mogelijk zonder hulp van zwarte magie. Ik weet niet wat het is, maar er is iets vreemds gaande. Ik ben bang dat Cameron Amelia zal gebruiken, als hij er eenmaal achterkomt dat ze een magiër is. Ik moet haar redden. Ik weet dat ik misschien het recht niet heb en ik begrijp het als je nog steeds boos op me bent, maar ik vraag je één gunst. Niet voor mij, maar voor mijn dochter. Ze heeft dit niet verdiend en ik ben vastbesloten mijn leven in het spel te gooien voor haar, maar ik ben zeker dat ik niet meer terug zal komen. Red haar, alsjeblieft.

Moge je wegen je gunstig zijn,

Josh