Vanished

25.

pov Chess

Ik gooi de deur open en ren snikkend naar Masons slaapkamer. Als ik de deur dicht gooi, houdt iemand de deur tegen. James komt de kamer binnen en schrikt van mijn tranen. Zonder iets te zeggen loopt hij naar me toe en omhelst me stevig. Het gevoel van veiligheid in zijn sterke armen breekt iets in me. Ik probeer het gevoel vast te houden. Als ik ben gestopt met schokken, verbreekt hij de omhelzing. 'Waar was je?' vraagt hij. 'Bij mijn ouders' zeg ik. Ik kijk hem aan en voel de tranen weer opkomen. 'Ze zijn dood.' zeg ik met een brok in mijn keel. Hij omhelst me weer totdat Mason de kamer binnenkomt. Als hij me ziet huilen, trekt hij me meteen weg bij James. Geschrokken kijk ik op naar Mason en ik zie de haat in zijn ogen voor James. Ik ruk me los. 'Stop met je vijandigheid Mason!' schreeuw ik tegen hem. 'Wat is er met je gebeurd, ik herken je niet meer!' Boos loop ik de kamer uit.

pov Mason

Ik schrik als ze ineens tegen me schreeuwt. Ik heb haar nooit zo verslagen gezien. Ik voel me schuldig dat ik me meer bezighoud met James dan met mijn beste vriendin. Ik moet kappen met mijn aanstellerij. Ik werp nog een blik op James en loop langs hem naar de deur, maar hij houdt me tegen. Ik duw hem van me af. 'Gast, wat is je probleem?' vraagt hij me. Wie geeft hem het recht dat aan mij te vragen? 'Wat bedoel je, wat is mijn probleem? Jíj bent mijn probleem! Je breekt in in mijn huis, valt Chess aan, ontvoert mij én haar om ons vervolgens af te leveren aan een psychopaat die mij Jade heeft laten vermoorden!' schreeuw ik woest. 'NU MOET JE JE BEK HOUDEN!' schreeuwt de klootzak terug, 'Ik heb er niet voor gezorgd dat je vriendin dood is, dat heeft Cameron gedaan. Cámeron heeft Jade ontvoerd én vermoord. Cámeron heeft je ontvoerd. Cámeron heeft Chess ontvoerd. Ik heb je leven gered vriend!' Ik sta met open mond te kijken, terwijl hij doorgaat. 'Hij heeft mijn familie uitgemoord en dreigde nog meer te doen! Als er iemand moet zijn die Camerons bek wil breken, ben ík dat!' Hij stopt even en kijkt me woest aan. Hij is helemaal rood en een dikke ader op de zijkant van zijn hoofd is duidelijk te zien. 'Chess is niet de enige die haar familie is verloren aan deze oorlog.' Hij loopt de kamer uit en ramt de deur dicht. Ik sta als aan de grond genageld.

pov Chess

Ik staar uitdrukkingsloos voor me uit. De tranen zijn gestopt. Ik voel een arm om mijn schouder. Als ik opkijk, zie ik Mason. Ik kijk weer voor me uit. Hij gaat naast me zitten. Zo blijven we even zitten. 'Het spijt me echt.' Hij kijkt me aan. 'En het spijt me weer voor wat je hebt meegemaakt.' Ik kijk ook op. 'Het is niet jouw schuld. Niets hiervan is onze schuld, dat moet je weten.' zeg ik. 'Weet ik.' zegt hij. 'Het is ook niet de schuld van James, hij heeft ons juist gered.' Hij knikt. Dan kijkt hij voor zich uit en vraagt: 'Vergeef me voor wat ik heb gedaan met Jade.' Zijn stem is hees. Ik sla mijn armen om hem heen. 'Jade, vergeef me voor wat ik met je heb gedaan!' schreeuwt hij naar de hemel. Dan houdt hij mijn hoofd in zijn handen en kijkt me doordringend aan. 'Het spijt me voor wat er met je ouders is gebeurd. We gaan dit samen fiksen.' Zijn blik geeft me rillingen. Wat bedoelt hij met fiksen? 

pov Cameron

Ik lig in bed. Al dat gegil heeft me mijn slaap ontnomen. Ik kijk door het raam, dat perfect is geplaatst voor mijn bed. De maan is te zien, maar langzaam begint de zon op te komen. De lucht wordt lichter. Het huis is stil, de aanstelster is eindelijk gestopt met haar gejank. Oh en die ruzie over haar, ah, heerlijk. Ik zou ook zo kunnen zijn en verliefd kunnen worden. Godzijdank zal dat nooit gebeuren, denk ik met een glimlach. Ik ga rechtop zitten. 'Het is leuk geweest Chess, maar het wordt tijd dat ik hier vertrek.' zeg ik hardop. Ik ga staan en rek me uit. Een spiegel is vastgespijkerd aan de kastdeur en ik ga ervoor staan. Ik glimlach en trek mijn shirt omhoog. 'Wat ben je knap.' Ik grijns. 'oehoeh, nu zie ik zeker een gestalte in de hoek van de spiegel. Of nog beter! Ik zie het nu niet, maar als ik me omdraai...' Ik draai me om in een pirouette en kom tot stilstand met jazz-hands. Ik grinnik. 'Toch niet, jammeeer.' Nog steeds lachend bij mezelf loop ik naar het raam. 'Of een jumpscare in het raam, net zoals in 'The Woman in Black'. ' Ik maak weer een pirouette, maar weer niemand om het te kunnen bewonderen. De lol is er nu wel vanaf. Net als ik de kamer wil uitlopen, verstijf ik. Met grote ogen kijk ik vooruit... Dan schater ik het uit en loop weer terug naar de kast. 'Was ik het bijna vergeten...' Ik pak de foto uit de kast en bekijk het angstige gezicht van Chess in het bos. 'Gossie toch.' Ik stop het in mijn zak en loop weer naar de deur. Zacht fluitend maak ik de deur open. Dan verstijf ik echt.