Vanished

37.

pov Chess

We rennen naar haar kamer, maar de dokters laten ons niet binnen. James trekt me terug naar de wachtkamer. 'James, we verliezen haar.' zeg ik. Ik kijk hem aan en verwacht zijn geruststellende drie woorden, maar hij kijkt weg en zwijgt. Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen en staar voor me uit.

Pov Cameron

Ik parkeer de BMW voor het huis en ren naar binnen. Ik ren naar mijn kamer en open een deur . Omdat de deur op een kast lijkt, heeft niemand er ooit achter gekeken. Ik stop de sleutel in het gat, maar het sleutelgat is helemaal ingedeukt. Ik geef de deur een duwtje en het gaat open. Ik hoor iets tegen de deur slaan. Het klinkt als metaal. Ik kijk achter de deur en zie een koevoet liggen. Mijn ogen worden groot van de schrik en ik ren de trap af. Onder mijn kamer ligt mijn bibliotheek. En als mijn vermoedens juist zijn... Ik schuif de boeken opzij en pakt de kist die erachter ligt. Het deksel is opengeslagen en het boek ligt er niet meer in. Ik gooi woedend de kist tegen de boekenkast. Ik ren de trap weer op naar mijn auto. 

Ik sluit het portier achter me en loop het winkeltje binnen. Ik loop verder achterin en zie de Indiase man onder zijn toonbank duiken. Ik sla met mijn vuist op de toonbank. 'Kom tevoorschijn.' Langzaam komt hij omhoog en kijkt me angstig aan. 'Doe mij alstublieft niets, ik heb drie...' 'Ik doe je niets, ik heb je nodig.' Hij kijkt me vragend aan en ik ga rechtop staan. 'Je moet de Medium voor me vinden.' De man kijkt me aan alsof hij niet weet waar ik het over heb. Ik begin mijn geduld te verliezen en voel in mijn zakken. Ik gooi hem een biljet toe en hij pakt het snel van de toonbank. Hij wenkt me en gaat door de deur achter zijn toonbank. Ik ga achter hem aan en zie hem aan een tafeltje zitten met objecten om hem heen. Hij pakt een kaart en legt hem op tafel. 'Heb je iets van hem of haar?' Ik schuif hem het medaillon toe, dat ik van haar heb gepakt. Hij knikt tevreden en legt het medaillon in een kommetje met water. Hij doet er iets bij en het water begint te borrelen. Hij pakt een spuit, terwijl hij woorden brabbelt. Hij spuit een druppeltje van het water op de kaart en na een tijdje begint de druppel te bewegen. Ik zie zweetdruppeltjes op het hoofd van de man en kijk op mijn horloge. Ik moet opschieten. De man slaat hard op de tafel en ik spring overeind. De druppel splitst zich in kleinere en draait om een punt op de kaart heen. De man wijst de plek aan en als ik ernaar wil kijken, pakt hij mijn arm ruw vast en kijkt me ernstig aan. 'Voor uw veiligheid zou ik er niet heen gaan, sir.'  zegt hij. Ik snuif. 'Ik bepaal mijn veiligheid.' zeg ik, pak de kaart en het medaillon en laat de man alleen achter. 

Ik rijd een steegje in en parkeer mijn auto op de uiterste hoek van de straat. Ik pak de hoes uit de kofferbak en gooi het over de auto. Ik vertrouw deze buurt niet. Ik weet niet eens waar ik heen ben gereden. De laatste persoon die ik zag, is nu op zo'n 50 kilometer afstand. De meeste huizen zijn vervallen of staan net op het punt. Waarom zouden ze hierheen komen, als ze gaan doen wat ik denk dat ze gaan doen? Ik loop door de straat en kijk naar de ramen. Ik kan niet elk huis onderzoeken hier. Dan pak ik het medaillon uit mijn zak. Zonder het medaillon kunnen ze niks. 'Hey!' schreeuw ik door de straat en zwaai met het medaillon. 'Ik denk dat ik iets van je heb! Kom naar buiten als je het wil!' Geen antwoord. 'VALERY!' schreeuw ik dan, keihard. 'Laat me zien wie je echt bent! Het onschuldige, vermiste, kleine zusje was een goede dekking.' Ik draai me om. 'KOM TEVOORSCHIJN!' schreeuw ik zo hard als ik kan. Ik hoor iemand achter me en ik glimlach. 'Slimme meid.' zeg ik en draai me om. Tot mijn verbazing zie ik Jade. 'Excuseer mij, Jade. Voor het lawaai.' Ze blijft me kil aanstaren en ik krijg door dat er iets mis is. Ik loop dichterbij en kijk haar in de ogen. 'Identificeer je.' zeg ik. 'Je ergste nachtmerrie' zegt ze glimlachend.

Flashback

'Ik heb het! Ik heb het!' roep ik lachend door het huis. Een bewaker kan zijn lachen niet inhouden en ik klop hem op zijn schouder. 'Als wat ik heb ontdekt de waarheid is, zal je niet zo lachen, mijn vriend.' zeg ik glimlachend en loop vrolijk door naar mijn kamer. Ik ren de trappen af en schuif alle boeken van mijn bureau. Ik loop naar de plank die ik apart heb gezet en pak de door mij geselecteerde boeken. Ik leg de kaart neer en kijk naar de rode cirkel erop. Dan pak ik een van de boeken en blader door de gelabelde bladzijdes. Ik stop bij de tekening van een medaillon met een boom erop. De vreemde strepen erop lijken op water, maar ik weet het niet zeker. Ik leg het naast de kaart. Ik voel in mijn zakken en pak het buisje met het bloed van de Medium. Ik draai het buisje rond. Een man in een kruidenierswinkeltje was bekend als  'De Magiër' bij de kinderen die er in de straat wonen. Ik ging bij hem langs en begon ineens over de Medium te praten. Eerst was hij wantrouwig en wilde de politie bellen, maar toen ik tegen hem zei dat er een kans is dat Agatha terug zal komen, trok  hij me met zich mee. Hij bleek echt magiër te zijn en lokaliseerde de Medium door middel van een tekening van het medaillon. Toen hij klaar was met zijn spreuk, kreeg ik een kaart met een rode cirkel erop. Hij zei dat het niet preciezer kon, niet zonder het medaillon. Ik vroeg hem wat ik verder moest doen. Hij zei dat ik door middel van het bloed van de Medium het medaillon kon lokaliseren. Dit zou me uiteindelijk leiden naar de plek van het portaal. Dus ik slaagde erin om het bloed van de Medium te verzamelen. 'Tessa Ripper' Zo stond ze genoteerd in het ziekenhuis. Ik voerde de voorgeschreven spreuk uit en ontdekte dat het medaillon bij een heel andere familie lag. Ik staar naar de tekening. Hoe krijg ik het medaillon? Verschrikt kijk ik op als ik ergens gefluister vandaan hoor komen. Ik kijk naar het boek waar ik de tekening vandaan heb en het begint uit zichzelf de bladzijdes om te slaan. Dan stopt het. Op mijn hoede pak ik het boek en zet het voor me neer. Nog een tekening. Een lange gestalte, dat een vrouw moet voorstellen. Haar lange haren zweven om haar heen en ze kijkt kil. Ik huiver en kijk om me heen. Het gefluister wordt heviger en terwijl alles wazig wordt, zie ik het wezen haar armen naar me uitstrekken.