Vanished

45.

'Josh! ' breng ik uit, van mijn stuk gebracht. Met een grijns loopt hij op me af en omhelst me. Dan kijkt hij bezorgd om zich heen. 'Waar is Amelia?' vraagt hij. 'Agatha heeft haar meegenomen om haar haar eigen lichaam in te krijgen.' Hij kijkt geschokt. 'M-maar ze is maar een klein meisje.' zegt hij. Zijn teleurstelling in mij kwetst me, maar als er een kans is om Jade terug te krijgen, neem ik dat met open armen aan. 'Amelia is niet hetzelfde onschuldige meisje meer.' zeg ik. Ik draai me om en kijk naar Gabe. Hij kijkt me nog steeds verwachtingsvol aan. 'Wat wil je dat ik zeg? Oh je hebt mijn ouders van me afgenomen, maar je werd gedwongen door Agatha, dus ik vergeef het je?' Hij staat op. 'Je hoeft me niet te vergeven. Dat had ik ook niet verwacht, eerlijk gezegd. Ik zal je bewijzen dat je me kunt vertrouwen.' Ik zucht. Ik kan hem niet vergeven, maar ik ben zó moe van alles wat ik ben verloren sinds het woord 'bovennatuurlijk' mijn leven is binnengedrongen. Ik voel me een leeg hulsel, maar ik koester nog steeds de drang om wraak te nemen. 'Ons grootste probleem is dat als Agatha haar lichaam terugkrijgt, ze ons allemaal kan laten wegvagen met haar kracht.' Ik voel iets trillen in mijn zak. Ik haal mijn mobiel uit mijn zak en zie dat het Mason is. Met ingehouden adem neem ik op. 'Chess! Je weet niet hoe erg ik me zorgen maakte. Waar ben je? Ben je veilig?' Ik kan eerst niets zeggen, overspoeld door alle vragen. 'I-ik ben veilig. Iedereen is veilig, maar..' 'Goed. Neem iedereen mee naar het huis in het bos.' Hij hangt op. 

Ik open de deur en als ik het huis binnenloop, loopt Mason met open armen op me af. Ik begraaf mijn glimlach in zijn schouder. 'Kijk wie ik vond.' zegt hij en duwt me de woonkamer binnen. Cameron ligt languit gestrekt op de bank en zijn lichaam is op diverse plekken verwikkeld in verband. Hij grijnst als hij me ziet. 'Je ziet er miserabel uit.' zegt hij. Ik lach. Het voelt vreemd om te lachen en ik stop er dan ook meteen mee. Ik ga naast hem zitten en bekijk een wond op zijn voorhoofd. Cameron ziet me kijken en legt zijn hand op mijn arm. 'Mason kwam me halen, terwijl Agatha weg was. Agatha dwong mijn bewakers me zo te verwonden dat ik niet zou ontsnappen. Mason heeft alle bewakers gered en mij uit dat huis gesleept. Het gaat goed met me, echt waar.' Hij staat op, terwijl hij dat zegt. Hij loopt naar Mason toe en slaat zijn hand op zijn schouder. 'Ik ben je zoveel verschuldigd.' Ik merk op dat Masons blik naar hem is verzacht. Als Mason hem kan vergeven voor wat hem is aangedaan, dan is er voor mij geen reden om iemand nog schuldig te vinden. De enige die voor dit alles kan opdraaien, is Agatha. 'Wat zit jij nou te lachen?' snauwt Kiara me toe. Ik negeer haar. 'Cameron, Agatha wil haar lichaam terug. We moeten een manier verzinnen waarop we Agatha weer terug die wereld in krijgen en Jade er juist uit krijgen.' Cameron let niet op me. Ik zie dat hij naar Josh kijkt. 'Jij..'. Josh' gezicht verstrakt. 'Ik weet niet wat me bezielde, toen in het bos. Ik ben geen moordenaar.' zegt Cameron. 'Ik weet hoe het zit. Gabe heeft het me verteld. Je was gehypnotiseerd door Agatha.' zegt Josh. 'Ik zou nooit een onschuldig persoon vermoorden, zeker niet een vader van zijn dochter beroven. Ik heb er alles aan gedaan om me te verzetten. Ik hoop dat je me kan vergeven.' zegt Cameron. 'Er valt niets te vergeven. We moeten Agatha uitschakelen. We moeten mijn Amelia en dat meisje Jade redden.' antwoordt Josh. Cameron knikt. 'Het is tijd om samen te werken, in plaats van achter elkaars rug om plannetjes uitvoeren.' zegt James ineens. 'Alleen heb ik jullie niet zoveel te bieden. Ik ben... normaal. Camerons bewakers werkten voor hem, maar sommigen zijn loyaal aan mij. Ik moet ook bekennen dat ik degene was die wapens uit het magazijn stal.' zegt hij grijnzend. Cameron lacht. 'Hoe heb ik dat over het hoofd gezien. Haal die mannen eens hier, dan kunnen we zien wat die loyaliteit waard is.'