Where Universe Was Found (SOW #2)

28.

trigger warning: read at your own risks. (TRIGGERING SCENES AHEAD. BEWARE.)

Mabigat ang awra buong byahe. Tuwing sinusulyapan ko si Parker ay nakikita kong mahigpit ang hawak niya sa manibela. Masama rin ang tingin niya sa kalsada kaya nanahimik na lang ako.

I tried calling him but he shuts me up. Sa tono ng boses niya ay parang galit na galit talaga siya. Ngayon ko lang nakita ang ganitong itsura niya at pati ang tonong galit ay ngayon ko lang narinig. Palagi siyang nakangiti at ang mata niya ay palaging malambot kung tumingin.

Pero, ngayon ay ibang iba siya. Mukha siyang handang manira ng kung anong haharang sa kaniya. Kahit alam kong wala akong kasalanan ay grabe ang pagkabog ng dibdib ko dahil sa kaba at takot.

Nang makarating sa tapat ng apartment, nauna siyang lumabas. Hindi niya ako hinintay kaya lumabas na rin ako. Nagulat ako at napatili nang hawakan niya na naman ang pulsuhan ko ng sobrang higpit.

"Parker, m-masakit..." naiiyak na ako dahil sa hapdi ng palapulsuhan ko pero wala siyang pakealam. Tuloy siya sa paglalakad habang hila ako.

Nadaanan namin ang pintuan kung saan nasa loob si Patrisha. Hindi na ako nakakatok pa para sabihin nandito na kami dahil mabilis akong nahila ni Parker papasok sa apartment namin.

Dumagundong muli ang kaba ko nang pabalibag niyang isinara ang pintuan at muli akong hinila. Kinuha niya ang bag na bitbit ko at itinapon sa sofa nang makarating kami sa kwarto.

"Parker..." naiiyak na saad ko. Wala siyang imik ngunit laking gulat ko nang hilahin niya ako at itinulak pahiga sa kama. Umahon ang kaba at takot sa dibdib ko lalo nang makita ko siyang tinatanggal ang butones ng suot niyang long sleeve.

Masama pa rin ang tingin niya kaya mas lalo akong natatakot. Ibang iba ang Parker na kaharap ko. Wala siyang pinakikinggan. Ayaw niya akong pakinggan.

Naglakad siya palapit at lumuhod sa kama. Napaatras agad ako pero nahuli niya ang paa ko at agad akong hinila at kinubabawan.

Napaiyak na lang ako dahil sa takot sa kaniya at mas lalong bumuhos ang luha ko nang sirain niya ang suot kong damit. Napaawang ang labi ko nang makitang naka-expose na ang dibdib ko.

"Parker, p-please..." umiiyak na sabi ko.

"Hindi ko alam na isa ka rin pala sa hindi makuntento sa isa." Tuluyan niyang sinira ang pang itaas ko habang walang habas ang pagtulo ng luha ko.

Gusto kong magsalita pero dumukwang siya at hinalikan ang labi ko. Nagsimula na ring gumapang ang kamay niya sa itaas na bahagi ng katawan ko. Ang dibdib ko ay pinipisil niya sa paraang masakit.

Ano bang nangyayari sa kaniya? Bakit ganito siya?

Hindi ito ang Parker na kilala ko. Hindi ito ang Parker ko.

"Ngayon, tingnan natin kung sino ang mas magaling. Sabihin mo kung sino. Sabihin mo kung sinong mas magaling magpaligaya sa'yo."

Pakiramdam ko ay may humila sa puso ko at tinapak tapakan iyon. Ang salitang binitawan niya ay nagpasikip ng dibdib ko. Bumigat ang pakiramdam ko at sobrang sakit ng puso ko.

Bakit siya ganito? Bakit sinasaktan niya ako ng ganito? Ano itong mga sinasabi niya?

"T-tama na, please..." umiiyak na sambit ko pero wala pa rin siyang pinapakinggan. Patuloy ang pagluha ko at lalong lumakas ang pag iyak ko nang alisin niya ang skirt na suot ko. Pati ang underwear ko ay sinira niya at tinapon kung saan.

"Parker. T-tama na, n-nasasaktan na ako."

Nasasaktan ako sa ginagawa mo. Nasasaktan ako kasi hindi mo ako pinapakinggan. Nasasaktan ako kasi binabastos mo na ako.