My Husband Is A Psycho Killer [Self-Published Under IMMAC PPH]

Chapter 6

Before i start this chapter i would like to thank my readers. Thankyou so much rares. Hndi ko kayo maisaisa o hndi ko naman kayo mamention dahil hndi ko naman kayo kilala, hndi naman po kase kayo nagcocoment:< . But still i'm so thankful na sinusuportahan niyo ang story ko!

And sorry po dahil maikli lang ang chapter 5, wala na po kase akong maisip eh. Babawi na lg po ako dito.

Mamalimos po sana ako ng comment niyo please:<, gusto ko lang po malaman ang feedback niyo sa story ko :>

_________________________________________________
___________

WARNING: MATURED CONTENT AHEAD!!! BAWAL PO SA MGA BATANG MAMBABASA.
PS. READ AT YOUR OWN RISK.

ZONROX AHEAD!

Ziara

Dalawang araw ko ng hndi nakikita si Gun dito sa bahay. Dahil kung uuwi siya ay gabing gabi na at kung minsan nga ay madaling araw na daw sabi ni Manang. Hindi ko naman siya mahintay hintay dahil hndi ko malabanan ang aking antok. Kung sa umaga naman ay maaga din siyang umaalis, at dahil tulog mantika ako ay hindi ko siya naaabutan.

Sa dalawang araw na hndi ko siya nakikita ay ginugol ko na lamang ang oras ko sa bago kong trabaho. Yes, natanggap ako sa hospital na pagmamay-ari nang pamilya nila Stella last day. Nakita din naman na ni tita ang record ko noong nasa UK pa ako nagtatrabaho. At dahil maganda naman daw ang record ko kaya walang problema at tinanggap niya ako ka kagad.

At ngayon nga ay  nandito ako sa hospital nila. Habang naglalakad lakad dahil kakatapos lang ng isa kong operasyon ay biglang may tumawag sa akin na may dadating na naman daw na bagong pasyente.

"Doc Zia may padating daw ho na bagong pasyente." saad ni Nurse Ann.

"Okag, pakitawag si Doc Mike para masamahan niya ako." sabi ko dito at inabangan na ang pasyente sa labas.

Habang naghihintay ako ng pasyente ay dumating naman si Doc Mike ang co-doctor ko dito sa Ferrero Hospital. Habang naghihintay ay narinig namin na umalingawngaw ang tunog ng ambulansya senyales na malapit na sila kaya naghanda na kami. Nang makadating ang ambulansya ay agad naman nila itong binaba nagulat pa ako ng makilala kung sino ang pasyente at ilang minutong natigilan dahil sa hindi makapaniwala kung sino ang nakalatag ngayon sa aking harapan.

Natauhan ako nang tapikin ako ni Doc Mike kaya agad kong kinausap ang rescuer na nagdala sa pasyente dito.

Pagkatapos kong itanong ang vital sign nang pasyente ay dinala na namin ito sa loob para matignan ng maayos. Hindi ako mapakali habang tinatakbo namin ang pasyente sa loob. I don’t know why! Basta kinakabahan ako lalo na’t kilala ko ito.

"Doc Zia kritikal ang lagay ng pasyente." saad ni Doc Mike sa akin habang inaasikaso ang pasyente nang makarating na kami dito sa loob. Hinarap ko naman ang taong kasama nito.

"What happen to the patient?" i ask Xevi, Gun’s friend. And yes, siya ang kasama nang pasyente.

And guess who’s the patient?

"It's confidential. Can you just treat him?" naiinis na sagot nito. Bakit ‘to naiinis? Maayos naman akong nagtatanong dito.

"How can we treat him if we didn't even know kung anong nangyare sa kanya? All we need is just a few details Mr. Cruxtein." mahinang tanong ko dito.

"Isn't it obvious?! He’s shot by a gun!" bulyaw nito kaya nagulat ako at bahagyang napaatras. Pero agad ko ding kinalma ang aking sarili, mas marami na ang napagdaanan kong ganeto. He’s not the first by the way.

At ano bang problema ng lalaking 'to at bakit naninigaw? Naiinis na ako ha! Mahaba ang pasensya ko pero sana naman huwag niyang sagarin.

"Mr. H'wag niyo pong sigawan si Doc Zia. Tinatanong lang ho niya ang nangyare para malaman namin ang detalye. Total kayo naman ang kasama niyang pumunta dito, natural lang na kayo ang tatanongin niya." singit ni Doc Mike sa usapan namin ni Xevi.