My Husband Is A Psycho Killer [Self-Published Under IMMAC PPH]

Chapter 11

Ziara

Nagising ako dahil sa masakit na sinag ng araw ang  tumatama sa mukha ko. Kinuha ko ang cellphone ko para tingnan ang oras.

"Oh my freaking shit!" napasigaw ako sa gulat ng makita kung anong oras na. Pero ang mas ikinagulat ko ay ang biglaang pagsigaw din ni Gun sa tabi ko. Wait what?

"What the fuck?! What hapen? Nasaan ang sunog?" sunod sunod niyang tanong. Gusto kong matawa dahil sa huli nitong tanong ngunit mas nangibabaw sa akin ang pag-aalala.

"Gun? Kailan kapa nandito? I mean, anong oras ka umuwi?" sunod sunod na balik kong tanong dito. Nagkukunyareng walang nasaksihan kaninang madaling araw.

"Kaninang madaling araw lang. Sorry, i forgot to text you. And besides my cellphone is low battery." hindi ito nagsinungaling sa part na madaling araw na siyang umuwi, ngunit hindi din nito sinabi ang nangyare.

"It's fine. I'm sorry to wake you up. Nagulat lamg talga ako dahil i'm getting late." pagkukunyare ko pa. But half meant is true.

Nagpaalam ako ditong magsa-shower. Bumalik din ito sa pagtulog. Halata ang pagod at kulang ang tulog sa mukha nito.

Shit, shit, shit! Freaking shit! Late na ako, as in late na late!

I take a quick shower at lumabas na sa banyo. Pagkatapos kong magbihis ay nakita ko si Gun na mahimbing na natutulog kaya hindi na ako nag-abalang gisingin ito upang magpaalam.

Nakita ko naman si Manang sa baba kaya sa kanya na lang ako nagbilin. Hindi parin maalis sa isip ko ang nakita ko kagabi. At wala kaong balak ipaalam sa kanila ang nasaksihan ko. I’m not a psychology major but i’m a doctor. Magsisinungaling at magsisinungaling sila sa akin kapag tinanong ko sila. It’s much better kung ako ang magtatrabaho ng gusto kong malaman.

"Goodmorning manang, pwd po bang pakisabi kay Gun mamaya kapag nagising siya na umalis na ako at pasensya kung hndi ko na siya ginising dahil mahimbing siyang natutulog. Tsaka paki sabi na din po na hihiramin ko ang isang kotse niya. Salamat!" deri deritso kong sabi kay Manang at agad ding nagmadaling umalis ng hindi pinapakinggan ang sagot nito.

I have this guts. And i hope that this isn’t true.

Shuta! Agad akong sumakay sa kotse ni Gun pagdating ko sa garahe at agad ding pinaharurot ang kotse papuntang hospital. Kinakastigo ko ang aking sarili habang nasa byahe dahil sa pagiging pabaya. Sana hindi na lang ako natulog muli kanina, ede sana hindi ako nalate!

Pagkarating ko sa hospital ay agad akong dumeritso sa office ko pero sa kasamaang palad hinarang ako ni Mike. Juicecoconut buko why not naman oh!

"Zia— i mean Doc Zia why are you late?" tanong ni Mike habang nakaharang sa daan ko kasama ang mga nurses at ibang doctors.

"Sorry, i oversleep." paghingi ko ng pasensya.

"Doc Zia you need on the OR. So please proceed there with us." sabi ni doc Jerald na agad ko namang sinunod.

Bitbit ang bag at mga dala ko ay pumunta ako sa OR kasama ang mga Doctor at Nurses. Nagpatawag sila ng isang staff upang kunin ang aking gamit na siyang ipinagpasalamat ko.

Pagkarating namin sa OR ay agad akong nagulat dahil sa mukha ng lalaking ooperahan namin. Basag ang mukha nito at ang raming tama ng bala. Gosh! Who the hell did this things?

"Is there any problem doc Zia?" takang tanong ni doc Mike.

"Nothing, i’m... I’m just shocked!" gulat na sabi ko na ikinatawa niya.

"Let's start the operation. Doc Zia." tawag ni doc Jerald sa attensyon ko, kaya agad ko siyang nilingon. "You will be my assistant. Do you agree or not?" deritsong tanong nito.