Ahsef

12. Bölüm: ❛Havf❜

Havf : Korku.

12.Bölüm: ❝Havf❞

Balkondaki sandalyede oturuyordum. Elimde babamın yeni aldı meyve suyu vardı ve kulaklıklarımı takmış şarkı dinliyordum. Bakışlarım gökyüzündeyken Gökbaran'la birbirimizden ne kadar uzakta olduğumuzu düşünüyordum. Yaralı mıydı, karnı mı açtı, üşüyor muydu? Bunların hiçbirini bilmiyordum. Ben, yaşayıp yaşamadığını da bilmiyordum.

Cumartesi gecesi göreve gitmeden önce son mesajını atmıştı. Attığım mesajları kaydırıp mesajını okudum.

Asker Gökbaran Benazir: Şimdi telefonumu kapatacağım. Mesajlarına dönemezsem endişelenme. Uygun bulduğum ilk anda sana yazacağım hatta belki de arayacağım. Dönene kadar kendine iyi bak.

Ona lütfen dikkatli ol, yazmıştım ama görmemişti.

Ona pazar günümü anlattığım bir mesaj daha atmıştım ama görmemişti.

İyi geceler mesajımı, günaydın mesajımı görmemişti ve muhtemelen şimdi atacağım mesajı da görmeyecekti.

Bugün pazartesi, yani senden haber alamadığım ikinci gün. Saatlerimin çoğu okulda geçti. Eve geldim ve balkonda oturuyorum şimdi. Gökyüzüne bakıp seni düşünüyorum. Masallardaki gibi gökyüzünden çıkıp balkonuma düşmene ihtiyacım var sanırım. Bu kadar etkileneceğimi tahmin etmemiştim. Bir an önce gelmene ihtiyacım var, Gökbaran.

Mesajı atmamla birlikte tek tik oldu. Ekranın kararmasına izin vermeyerek takip ettim, çift tik olmadı. Umudu kesip telefonu küçük masaya bıraktım. Meyve suyunu bitirip içeri girdim. Bardağımı yıkayıp tezgâhın üzerine bıraktım. Annemlere görünmeden odama geçip okul için kısa bir hazırlık yaptım. Gökbaran'dan mesaj gelir umuduyla telefonumun sesini en yüksek ayara getirdim ve şarja taktım. Üzerimi çıkarıp saten pijama takımımı giyindim, ışığı kapatıp yatağın içine girdim. Saatin geç olmamasına rağmen uykumun geldiğini hissediyordum. Gözlerimi kapayıp Gökbaran'la yaşadıklarımızı sırayla hayal etmeye başladım. Bir bildirim sesi odamda yankılandığında hızla gözlerimi açıp ayağa kalktım ve telefonuma ulaştım. Gökbaran'dan olduğunu düşünüp mesajı açtığımda İdil'den olduğunu görüp üzülmeme engel olamadım.

İdil: Nasılsın? Bir haber var mı?

Durgunum biraz. Haber bekliyorum.

İdil: merak etme, haberi de kendisi de dönecek.

Umarım, İdil.

İkimizde bir şey yazmadık. Yeniden yatağıma dönüp gözlerimi kapattım. Zihnim kendiliğinden onunla olan anılarımızı göstermeye başladığında bundan hoşnuttum.

Alarmın sesiyle uyanıp ümitle mesajlarımı kontrol etmeye başladım. Öğretmenlerden gelen mesajlara cevap verip Gökbaran'ın fotoğrafını büyüttüm. Yukarıdan bir bildirim geldiğinde gerçekliğine inanamadım. Gözlerimi ovalayıp tekrar baktım ve emin oldum. Mesaj Gökbaran'dandı!

Asker Gökbaran Benazir: Mesajlarını gece okusam da dün attığın günaydın mesajından sonra cevabı şimdi vermemin daha iyi olacağını düşündüm.

Asker Gökbaran Benazir: Ben iyiyim. Yaralanmadım, güzel gidiyor her şey.

Ellerim titrerken cevap verdin yazıp gönderdim.

Asker Gökbaran Benazir: Geç olsa da vereceğimi söylemiştim.

Asker Gökbaran Benazir: Şimdi kapatmam gerekiyor. Üzülmeden beni bekle ;)