Stars Around My Scars (Dream Series #5)

Chapter 31

"Kung galit sila sa'yo o hindi sila maging komportable na nand'yan ka, please, hayaan mo lang sila. Hindi madali para sa kanila 'to." sabi ko. 

Tumango lang si Andrei at halatang kinakabahan s'ya. Dahan dahan kong binuksan ang pinto ng unit bago siya sinenyasan na mag-hintay muna s'ya sa labas bago ako pumasok. Nakita ko naman si Tily na pinapaki-usapang kumain na ang mga anak ko na nakaupo lang sa couch at nakatingin sa baba. 

"Tily, pwede iwan mo muna kami?" tanong ko. 

"Sige, pero pakainin mo na 'yang mga anak mo ah, ayaw nila kumain e hinihintay daw nila ang Daddy nila." nag-aalalang sabi n'ya bago pumasok sa kwarto. 

"M-mommy," naiiyak na tawag sa akin ni Rei. 

"Yes, anak?" 

Lumuhod ako para magkasing-pantay kami at nakitang may namumuong luha sa mga mata ng anak ko. Tinignan ko naman si Dri at nakitang nakayuko lang s'ya, nag-hihintay ng sasabihin ko. 

"S-si Daddy?" tanong ni Rei, tumulo naman ang luha n'ya dahilan para mamuo ang luha sa mata ko. 

Tumango ako bago dahan dahang tumayo at binuksan ulit ang pinto. Nakita ko si Andrei na nakatayo roon kaya sinenyasan ko na s'yang pumasok, sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko nang makita ng kambal ang tatay nila. 

"L-love, si Daddy n'yo.." sabi ko at umusog para magka-harap harap sila. 

Andreia's eyes shined as tears streamed down her face, Andrius was just looking at him as his nose and ears turned red. They looked like they were glued on the couch while Andrei was trying to stop his tears from falling. 

"Andreia.. Andrius," Andrei looked like he couldn't form a sentence as he was looking at our kids. 

"D-Daddy.." bigkas ni Rei bago tumakbo papalapit sa kan'ya at niyakap s'ya. 

Naluha na rin ako nang umiyak si Rei habang nakayakap si Andrei sa kan'ya, binuhat n'ya ang anak ko kaya nag-tago siya sa leeg ng ama para doon umiyak. Napaawang naman ang labi ko nang biglang tumakbo si Dri papasok sa kwarto n'ya at padabog na sinara ang pinto.

"I'm sorry, love.." bulong ni Andrei. 

"D-Didn't you love us, Daddy?" hikbi ni Rei. 

Halos sabay tumulo ang luha namin ni Andrei nang marinig ang tanong ni Andreia. Ang sakit isipin na 'yun pala ang iniisip ng anak ko sa ilang taon na hindi namin kasama ang tatay n'ya. 

"No, I love you, Rei.." Andrei consoled her. "Don't ever think that, Daddy loves you, okay?" 

"B-But, why weren't you here?" umiiyak na tanong ng anak ko. "W-why did you leave Mommy all alone?"

My heart hurt for my daughter. I never knew she thought of our situation that way, it was already painful for me but I have never imagined that it was a hundred times more when it comes to your kids. 

"I'm sorry, Daddy was-" 

"It was my fault," putol ko kay Andrei. "I'm sorry, baby, Mommy didn't listen to Daddy that's why he wasn't here." 

Yes, I'm mad at Andrei but I don't want my kids to be. I now know that we were both at fault and there's really no reason for me to keep on painting him as a villain. 

"I'm here now and I will never leave you again but, love, can you go to Mommy first? I really need to talk to your brother," Andrei told Andreia. 

"Yes, Daddy, please talk to him." sabi ni Rei at pinunasan ang luha nang ibaba s'ya ng ama. "Parang hindi po si Dri 'yung kasama ko kanina, please make Andrius, Andrius again."