Stars Around My Scars (Dream Series #5)

Chapter 32

"Daddy, may bago kanang family?" nag-tatakang tanong ni Dri. 

Gulat na gulat pa rin ako nang makita ang dalawang bata na sa hula ko ay isang taon palang na karga ng dalawang yaya. Kambal na lalaki sila at kapareho nila ng mata si Andrei, gaya ng mga anak ko. Ano 'to? May pamilya s'ya? 

"Dri, Rei.." tawag sa kanila ni Andrei nang makita kung gaano kami kagulat. "Family ko sila pero family ko din kayo... love, wala na silang Mommy." 

"H-huh?" nanlaki ang mata ko nang marinig 'yun. 

Tipid naman na ngumiti sa akin si Andrei bago bumaling sa mga anak ko at lumuhod para magka-pantay na sila. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko habang inilalapit n'ya sina Rei sa mga anak n'ya at parang nag-eexplain, hindi ko na marinig dahil sa sobrang dami kong iniisip at medyo malayo na rin naman sila sa akin. 

"Kira," 

Natauhan lang ako nang tapikin na ako ni Andrei sa braso, naramdaman kong may tumulong luha sa mata ko nang makita kung paano makipag-laro sila Andreia at Andrius sa kanila. 

"I've got some explaining to do, come with me." sabi n'ya at nag-lakad papunta sa likod ng bahay n'ya. 

Sumunod naman ako na tulala pa rin at hindi maka-paniwala sa nangyayari. Nakarating kami sa garden n'ya at pinaupo n'ya ako sa tabi n'ya sa may bench. Umupo naman ako at hinintay ang sasabihin n'ya habang nakatitig sa puno ng mangga sa harapan ko. 

"It was five years after we broke up when I had a flight to Japan, we had a one day layover and that day was the exact same day we parted ways." he started. "I was with the crew in a bar and there was this girl.." 

Pinunasan ko agad ang luha ko nang marinig ang sinabi n'ya. Hindi ako umiiyak dahil malungkot ako kung hindi dahil ay naguguluhan ako. Hindi ko na maintindihan kung anong mga nangyayari, ang gulo. 

"Bettina Alejandro, she was a flight attendant and we barely knew each other, I think it was the first time we even ever had a flight together but we were both drunk and sad.. we ended up having a one night stand." nahihirapang sabi ni Andrei na parang masakit sa kan'ya aminin. 

"N-nasaan na s'ya ngayon? Pakisabi nalang na hindi namin guguluhin ang pamilya n'yo, iuuwi ko na ang mga anak k-" 

"She's dead," he cut me off. 

I immediately looked back at him, shocked. Napaupo ako ulit dahil sa sobrang pagka-gulat, ang bata bata pa ng mga anak nila, wala na silang ina? 

"She died the same day the twins were born," he said. "I only knew that I got her pregnant that same day because her friend called me up saying she was dying and she has no one to leave our kids to but me... their father." 

"A-ano?" gulat na tanong ko. "Ano nangyari sa kan'ya?" 

"After a normal delivery, they discovered that she had a coronary heart disease and it was triggered because of the birth and she told me to name the kids after me or... after the girl I really love to.. make me hate the kids less." he started tearing up as he remember. 

"D-do you hate them?" I asked, concerned for the kids. 

"No, of course not, those are my kids." he looked offended by my question. "I'm not as heartless as you think I am." 

"I'm sorry," I whispered. "A-anong pangalan nila?" 

"Andrix Benjamin and Andriel Benedict." he smiled. 

Napangiti din ako nang maalala ang first names ng mga anak n'ya, nabanggit namin 'yun noon nung mga panahon na nag-iisip kami ng mga pangalan. Siguro ay galing naman sa nanay nila ang second name nila.