Love Grows Where His Camila Goes

29

29

Camila's POV

"We won, Gavin," It was with great pride that I made the statement while smiling directly at his grave. I went back to pay him another visit to his grave. I placed a bouquet of roses on the opposite side of the lawn I was standing on.

I regretted not being able to tell him about my accomplishments. The opportunity to share my experiences was missed. I had missed having a conversation with him about how my day had gone. Whenever it came to him, I found myself missing the loud manner in which I spoke.

I had a lot of longing for Gavin. I do wish that I could bring him back to life.

Pinangiliran na naman ako ng aking mga luha nang dahil sa mga naisip ko. "Damn, I missed you, Gavin. I every day do." I chuckled bitterly after stating those words. "Can you find me? In another life,"

Napataas ako ng aking paningin bago mahinang natawa nang mapait sa aking sarili. Kahit anong pag–aabala ko sa sarili ko, hindi ko talaga kayang hindi siya isipin sa araw–araw.

"Hindi pa ako handang kalimutan ka, Gavin. Ayaw ko pang kalimutan ka." umiiyak kong saad, marahan kong hinimas ang grave niya. Paano ko hahayaan ang isang araw nang wala ka?

Patuloy sa pagtulo ang mga luha ko, hindi ko alam kung paano pigilan ang bugso ng damdamin ko kapag binibisita ko siya rito. Hindi ko alam kung paano ko pipigilan yung nararamdaman ko sa tuwing inaalala kong hindi ko na siya kasama.

"Nahihirapan ako, Gavin. Hindi ko alam kung paano ko haharapin lahat ng pagsubok ko nang mag–isa. Hindi ko alam iyong ideya ng mabuhay nang wala ka." umuutal–utal kong anang, patuloy pa rin ang pag–agos ng luha ko.

Masakit. Sobrang sakit. Mahirap mawalan ng mahal sa buhay. Mahirap mawalan lalo na kung siya na yung nakasanayan mong makasama sa pang–araw–araw.

Before, I was so true of what I want. Ayos lang sa akin na mawala ang lahat, Kahit amsaktan ako, basta malaya ako. Pero, ngayong nararanasan kong masaktan at mawalan, nalaman kong hindi pala madali iyon.

Hindi basta-basta kung saan ka desidido. Hindi ako magiging malaya sa sakit na naiwan sa akin ni Gavin. Hindi pala madali. Although I have lost something in the past, the fact that I lost someone makes my heart bleed far more than the fact that I had lost something else.

He truly represented my savior. It was difficult for me to survive without him by my side because his presence meant everything to me.

Hindi ko alam kung paano magkaroon ng progreso. O, magkakaprogreso pa ba ako? Nahihirapan ako. Palagi naman akong nahihirapan, kasi bumabalik ako sa ganito. I have faith that one day I will be able to visit you without crying since my heart will have completely healed.

"Iniwan mo na nga ako, hindi ka pa nag–iwan ng taong sasamahan akong gumaling, at makalimot sa sakit na iniwan mo." mahina kong saad, mapait na natawa habang napapailing sa kaniya.

"It takes time... To heal."

Napapikit ako, at biglang tumalikod nang maramdaman kong nakatingin na naman ang lalaking ito sa akin. Napatikhim ako habang pinupunasan ang mga luha ko na tumulo sa aking pisngi. Natigilan ako saka agad na napaisip na mayroon pala. Nand'yan pala siya. Akala ko mag-isa lang ako.

Mahina akong napatawa. "Akala ko ako lang ang nandito," Huminga ako nang malalim. "Nandito ka rin pala,"

Huminga ako nang malalim bago tumungo. Nagsimulang tumulo ang mga luha ko sa lupa, pero agad ko rin iyong pinunasan nang maalalang may tao pala sa aking gilid. Hindi rin naman siya nagsasalita o kaya'y sumagot man lang sa mga sinabi ko.