Love Grows Where His Camila Goes

42

42

Camila’s POV

“A defendant has not proven guilty beyond a reasonable doubt.” The judge decided. The highest court’s gavel is already being swung by the justice. “Court is adjourned.”

Agad na tumulo ang mga luha ko sa saya matapos marinig ang sinabi ng judge. Agad na tinakbo ni Giovanni si Sevann at niyakap nang mahigpit.

Isa–isang tumulo ang mga luha ko habang nakatungo. Wala na akong mukhang maihaharap pa sa kanila. Nahihiya ako sa ginawa ng nanay ko. Hindi ko kinakaya ang mga kahihiyang nagawa ko. Isang malaking problema ang ginawa ko, ang maling desisyong nagawa ko.

It has been tough weeks and we all are waiting for this moment to came. Fortunately, they won the case against my mother.

Sevann has not proven guilty. Kahit hindi niya gustuhing mag–hire ng lawyer ay kailangan pa rin iyon para may mag–defend sa kaniya sa hearing. Kasama sa mga witness si Denise, isa siya sa nagpatunay na wala naman talagang kasalanan si Sevann.

She had to tell the truth, in exchange of Mama’s trust on her. She chose to defend Sevann in order to win the case. Kinamayan ng lawyer ni Sevann si Mama na nanggigigil pa rin sa aking tabi.

Hindi niya matanggap ang nangyaring pagkatalo sa kaso. She has the power to end it all, to end my relationship with Sevann, but not my hope. She has no power to break my trust and hope in this one.

After the case has adjourned, we immediately went back in our home. Dumeretso ako sa kuwarto ko para hindi marinig ang nakakasawang boses ni Mama sa pagkakataong ito.

Nanatili akong nakatulala sa may bintana, sinasabayan ng malalim kong pag–iisip at pagtulo ng mga luha ko ang pagsayaw ng mga puno kasabay ang hangin.

Nagawa ko pang magpatugtog, at sumabay sa lungkot ng musika. Mas lalo lamang nadagdagan ang bigat ng pakiramdam ko habang nakikinig sa kalungkutang dala ng musikang iyon.

Hindi ko maiwasang matawa sa naging takbo ng buhay ko habang kasama ko si Sevann. Hindi ko alam na ganito ako magiging kamiserable sa pagpasok ko sa bagong relasyon.

Napahawak ako sa aking tiyan, hinimas ko iyon kahit na maliit pa lamang ang umbok n’yon. “Patawad kung ikaw ay aking nasaktan.. hindi ko nabigay ang iyong kailangan...”

Sunud–sunod na tumulo ang mga luha ko nang sumabay ako sa kantang “Patawad” ni Moira Dela Torre. Malalim, at masakit ang naging tama nito sa aking dibdib habang sinasabayan ko ang musika.

Mas’yadong kaugnay ng kantang iyon ang ngayong sitwasyon ng buhay ko. Tulad ng sitwasyon ko ngayon, wala na akong maibibigay na salita kay Sevann kun’di ang “patawad” dahil hindi ko siya nagawang ipaglaban.

“I told you to stop being so paranoid, Shiela! Goddamn it!”

My lips parted in shock when I heard my Papa’s shout from the outside of my room. Gustuhin ko mang lumabas at makinig sa usapan nila ay hindi ko magawa dahil sa malala kong panghihina.

Hindi ko alam kung kailan pa siya nakauwi. Sigurado akong nakarating na sa kaniya at kay Kuya Charles iyong nangyayari sa amin dito sa Pilipinas.

“How dare you! I am not paranoid, Emor!” Mama shouted back at my father. “That man should be taught some lessons–!”

“Jesus, Shiela!” I could hear how mad my Papa is. “What lesson it would be?! Lesson in jail? Lesson that the man should be in jail because of your false accusations?!”

Mama glared at her husband, she was mad. “I had so many evidences, Emor!”

“That was so embarrassing! I am a prosecutor, and for God’s sake, false accusations were not in the law! You don’t even have proper evidences!” He exclaimed. “Even our daughter, denies that she have been raped by her boyfriend! Napakalayo ng dahilan mo para magsampa pa ng kaso para sa binatang iyon!”