Why you'd only call me when you're sad || Larry Stylinson

22. kocham cię

– Nie mogę teraz rozmawiać, zadzwoń później.

Te słowa automatycznej sekretarki wywołały w ukochanym dwa uczucia. Z jednej strony smutek, że chłopak nie mógł podnieść telefonu i z nim porozmawiać, co na pewno wywołałoby uśmiech na jego twarzy, a z drugiej - ulgę. Od dawna skrywał w sobie coś, czego nie potrafił powiedzieć na głos, gdy miękkie ''kochanie'' rozlewało się w jego sercu.

– Um... wiem, że niedawno rozmawialiśmy, ale... chciałem ci tylko podziękować za to wszystko, co dla mnie robisz. Tęsknie za tobą tak bardzo...

Długa pauza przerywana była jedynie nerwowym oddechem. Tęsknota biła w nim bardziej rzeczywiście, niż serce. Wciąż czuł się źle, był obolały i nie radził sobie z tym, co go otacza. Wiedział jednak, że chłopak był dla niego ratunkiem. Ratunkiem, którego potrzebował, by znów nauczyć się być, żyć i kochać.

– Dziękuję za wszystko. Najbardziej za to, że wciąż mnie... że mnie kochasz i tak bardzo wspierasz... jako jedyny...

Ukochany zadrżał z telefonem przytkniętym do jego ucha oraz palcami zaciskającymi się na krawędzi jego białej koszulki. Był środek nocy i wszędzie panowała głucha cisza, przez co słyszał, jak jego serce dudni, co z kolei sprawiało, że niewielki uśmiech szarpnął kącikiem jego ust.

Tak czuł się tylko wtedy, gdy myślał o swoim chłopaku, który jako jeden z nielicznych go nie zostawił. Pozwalał sobie wtedy na uśmiech i ciepło w piersi, choć bał się, że to tylko iluzja. Każdego dnia bał się, że jedna głupia chwila zrujnuje wszystko, nad czym tak ciężko pracował. Bał się, że zawiedzie, a przecież...

– Kocham cię.

Wyszeptał bez oddechu, po czym wciągnął powietrze głośno do płuc, uśmiechając się w czerń pustego korytarza.

To było jak lek, którego potrzebował od dawna.

To była miłość, którą w końcu pozwolił sobie czuć.

Miłość, którą miał cały czas na wyciągnięcie dłoni, ale bał się, że na nią nie zasługuje.

Ta sama miłość, która była zakazana i niszczona, a jednak trwała.