Κεφαλαιο 18

40 2 0
                                    

Περπατάμε και κανεις δεν μιλάει.  Επικρατεί αυτη η σιωπή που με νευριαζει. Τον σταματάω και με τρυφερό τροπο προσπαθω να τον κάνω να μου ανοιχτεί. 
- Θες να μου πεις τι έχει γίνει?
- Τι ακριβώς θες να σου πω ?
- Αρχικα ποιος ήταν αυτος και γιατι κοντεψατε να σκοτωθειτε
- Ασε με ρε Στέλλα δεν έχω όρεξη τωρα . Μην με πρήζεις και εσυ. με σπρώχνει και μου φωνάζει. Κατι με έπιασε εκεινη την στιγμή και δεν άντεξα.  Του μίλησα οπως δεν του έχω μιλήσει ποτέ.
- Ξερεις κατι ? Δεν με νοιαζει κανε ότι νομίζεις.  Βαρεθηκα να ασχολούμαι εγω μαζι σου και να σε παρακαλάω.  Ξερεις τα παντα για μενα μέχρι τις πιο ασήμαντες λεπτομερείες και εγω τιποτα απολύτως. Απλα ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. Δεν ειμαι το παιχνίδι που θα σε παρακαλαει.  Του φωναζω με τόσα νευρα ενώ τα δάκρυα μου τρέχουν ασταμάτητα.  Δεν με νοιαζει αν μας ακούν αλλα εκεινη την στιγμή βγαζω από μεσα μου ολα οσα νιώθω.  Αφου τον κοιταω για λίγο στα μάτια φεύγω τρέχοντας και τον ακουω να φωνάζει το ονομα μου . Προσπαθώ να συγκρατηθω καο να μην γυρισω . Δεν θα του κάνω την χάρη.  Προχωράω και χάνομαι μεσα στο σκοτάδι.  Γυρναω σπιτι και πέφτω στο κρεβάτι να κλάψω.  Ωρες ολόκληρες κλαιω ώσπου ο ύπνος με παίρνει και δεν δινω καμοια σημασια στις κλήσεις του Δημήτρη

A girl in prison Where stories live. Discover now