Κεφαλαιο 44

35 2 0
                                    

Ο καιρός περνούσε και ενώ είχα ολα οσα με έκαναν ευτυχισμένη ένα κενό συνεχιζε να υπάρχει μέσα μου. Μου έλειπε τοσο πολυ ο Διονύσης.  Εγω αραγε του έλειπα?
Ηταν η μέρα του επισκεπτηριου.  Πηγα προφανως να τον δω . Δεν αντεχα μακρυά του.
Όταν έφτασα και τον είδα πισω από το τζάμι δεν μπορεσα να συγκρατησω ένα δάκρυ μου. Σηκωσα το τηλεφωνο και ακουσα την φωνή του. Μπορει να ειχαμε μια εβδομάδα να μιλήσουμε αλλα μου είχε λείψει πολύ.
- Μην κλαις μωρο μου
- Μου λειπεις
- Και εμενα
- Ποτε θα σε βγάλουν από δω ?
Επικρατεί μια ησυχία,  δεν μου απαντάει και κανει την κατάσταση χειρότερη
- Γιατι δεν απαντάς έμαθες ποτε θα βγεις ?
- Δεν ξερω
Ο τρόπος που το λεει φαίνεται περίεργος.  Σαν κατι να μου κρύβει αλλα δεν ξερω τι.
Κοιταζομαστε για λίγο χωρις να μιλαμε και ακουμπαμε τα χέρια μας . Μας χωρίζει το τζάμι και αυτο με σκοτώνει.  Δεν μπορω ουτε να τον αγγίξω.
Ηρθε η ώρα να φύγει και το στομάχι μου γινεται ενας κόμπος.
- Μην ξεχάσεις την υπόσχεση που σου έδωσα μου λεει και φεύγει.
Γιατι μου το ειπε αυτο τωρα ? Το σκεφτόμουν σε όλη την διαδρομή χωρις να μπορω να καταλάβω. Γιατι να μου το πει ? Τι εννοούσε?
Γυρισα σπιτι και εκανα ένα ζεστό μπάνιο για να χαλαρώσω.  Η πίεση της ημέρας με ειχε κανει πτώμα ξανα.

A girl in prison Where stories live. Discover now