A girl in prison

Κεφαλαιο 32

Ο χρόνος εδω μεσα δεν περνάει με τιποτα. Θελω να βγω από εδω. Κοιτάζω τα κάγκελα και με πιάνει πονοκέφαλος. Αποφασιζω να ξαπλώσω και πηγαίνω στο κρεβάτι που μου είχε δείξει εκεινη η κοπέλα. Ακουω διαφορα από τις υπόλοιπες αλλα δεν μπαίνω καν στον κόπο να ασχοληθώ. Δεν με αφορούν. Σκέφτομαι και πάλι τον Δημήτρη και δακρύζω. Ηταν ο πρώτος μου , αυτος που εμπιστεύτηκα. Μου είπε ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου και οτι με αγαπάει. Ολα ψεματα ηταν ? Γιατί να με προδώσει ετσι ? Εγω θα έδινα και την ζωή μου γιαυτον . Οι σκέψεις με βασανίζουν και τα πρώτα δάκρυα εμφανίζονται στην ακρη των ματιών μου.
Νιώθω δυο ματια να με κοιτούν συνεχόμενα χωρις να μπορω να καταλάβω ποιος και γιατι. Ηταν εκεινη η κοπέλα. Η σταυρουλα όπως μου συστήθηκε. Με πλησιάζει και σκύβει προς το μέρος μου
- Εισαι καλα?
- Ναι μια χαρα της απανταω ψυχρα και σκουπιζω τα μάτια μου.
Απομακρυνεται και η φωνή μου την σταματάει
- Γιατι εισαι εδω μεσα?
- Γιατι εκανα το σωστό μου απαντάει και ξαπλώνει στο κρεβάτι της
Μα αν εκανε το σωστό γιατι να βρίσκεται εδω ? Και τι εννοει εκανε το σωστό? Το σωστό για ποιον? Δεν μπορούσα να καταλάβω αλλα δεν το συνεχισα παραπάνω.
Χωρις να το καταλάβω με πήρε ο ύπνος για λίγο, αφήνοντας στην ακρη τις σκέψεις που με βασάνιζαν.
Μόλις είχα περάσει την πρώτη μου νυχτα στη φυλακή. Εξαιτίας ενός ανθρώπου που ερωτεύτηκα και αυτος με εγκατέλειψε. Η ζωη τελικα μπορει να γίνει πολύ αδικη κάποιες φορές.
Ημουν μολις 17 χρόνων και ομως τοσο μεγάλη.