Van haat naar meer? (Bankzitters)

Robbie's wijze woorden

Pov raoul

Matthy heeft het er echt moeilijk mee. Ik zit naast hem om de achterbank. Hij zit helemaal te trillen. Ik heb Matthy nog nooit zo gezien. Hij is helemaal gespannen en het lijkt alsof hij ieder moment kan gaan huilen. Ik vind het zo zielig. Sara is alweer ontvoerd. De tweede keer dit jaar al. Ik weet ook gewoon dat sara na dit niet meer hetzelfde is. Ik hoop dat ze nog wel een beetje haarzelf is. Ik betwijfel dat wel. Ik denk echt dat ze of heel veel meer emoties heeft of juist helemaal niets meer. Ik allebij de opties ben ik niet blij. Ik weet ook dat ze niet zonder trauma's hier vanaf komt. Ik weet niet of ze nog mensen gaat durven te vertrouwen. Ze is dan wel een sterk mens maar niet and komt hier zonder problemen vanaf.

We komen thuis aan en Matthy loopt gelijk naar zijn eigen kamer. Ik wil hem achterna gaan maar robbie houd me tegen. "Ik weet dat je het goed bedoeld maar ik denk dat hij gewoon even rust nodig heeft." Ik zijn ogen kan je ook zien dat hij gebroken is. Ik geef hem een knuffel. "Ik weet dat ik van sara niet mag zeggen dat het goed komt. Maar ik hoop wel dat het goed komt.

Pov Matthy

Ik loop gelijk naar mijn kamer. Ik draai gelijk mijn deur op slot. Waarom gebeurd dit allemaal in mijn leven. Dit kan ik toch niet hebben. Sara gaat misschien wel dood. Robbie was ook bijna dood. Iedereen om me heen gaat bijna dood. Misschien ligt het wel gewoon allemaal aan mij. Misschien ben ik wel het probleem. Maar dat kan toch niet. Die Dylan is het probleem. Hij verpest alles voor sara. Hij heeft haar hele leven verziekt.

Pov robbie

Ik krijg een knuffel van raoul. Ik kan het allemaal even niet meer hebben. Ik was bijna dood. Ik ben net 3 dagen uit het gips en nu gebeurt dit weer. Het ergste is ook nog wel dat ik me de naam Dylan ergens van kan herinneren. Alsof ik hem gekend heb. Maar ik kan me niets meer van hem herinneren. Heel vreemd dit. Maar ja we moeten eerst hopen dat we van norah te horen krijgen of zij iets weet.

2 uur later

Koen en Milo komen thuis aan. Matthy rent gelijk naar de voordeur. "En?!" Roept hij. Aan de gezichten van Koen en Milo kon je al zien dat er niet veel goed nieuws was. "Ze weet niet waar hij is..." zegt Milo. Matthy staat nog steeds te trillen. "Maar was ze wel thuis?" Vraagt hij. "Ja ze zei dat hij nooit zoiets zo doen. En dat ze nog steeds boos is op haar maar dat ze het wel jammer vind dat ze nu weg is." Zegt Koen. "BULL SHIT! Het boeit haar helemaal niet of ze nog leeft of niet. Ze heeft haar gewoon gebruikt!" Ik kan even niet meer pijlen of hij nu staat te trillen van woede of verdriet. Al snel weet ik dat het van verdriet is. Hij stort neer op de grond. Ik ren naar hem toe. "Hé maatje, er zal niets ergs gebeuren." Hij kijkt me aan. Zijn ogen zijn helemaal rood. "Dat w-weet je n-niet." Stottert hij. "Jawel dat weet ik wel. Ik voel het gewoon. Ik heb het ook moeilijk. Ik besef ook dat ze het misschien niet overleefd. Maar we moeten door. En als ze het wel overleefd moeten we er wel voor haar zijn. Dus we kunnen door blijven janken maar dat heeft ook geen nut. We gaan de politie inschakelen en dat komt het wel goed." Iedereen kijkt me verbaasd aan. Als we nu gewoon in een normale situatie hadden gezeten hat Milo nu voor de grap geklapt.

We lopen naar binnen. Het is al redelijk laat in de middag dus raoul gaat koken. Er is na mijn soort van preek niets meer gezegd. Matthy is weer naar zijn kamer en de rest zit op de bank. Lieke is er inmiddels ook weer. "Het eten is klaar." Zegt raoul om de stilte verbreken. "Ik haal Matt wel even." Zeg ik. Ik klop op zijn kamer. Geen reactie. "Matt kom je eten." Nog steeds geen reactie. Dan voel ik een hand op mijn schouder. "Ik kom." Hoor ik Matthy zeggen. Hij zat op sara der kamer...

Niet een heel spannend deel maar ja.
Groetjessssss