Van haat naar meer? (Bankzitters)

On the other side

Pov sara

Ik lig hier. Alweer. Half naakt op een random bed. Voor de 4de keer deze week al. Ik ben volgens mij een week weg. Althans dat denk ik. Maar het voelt als jaren. Ik ben in de afgelopen tijd alleen maar in dit huis geweest. Wel elke keer verschillende kamers maar niet dat het het leuker maakt. Het is hier echt een hell.

Ik voel me vies. Maar echt heel vies. Ik heb een week al niet gedoucht. Ook heb ik niets van verzorging kunnen doen. Volgens mij zie ik er nog erger uit dan een zwerver. Ik ben ook echt nog slanker geworden door het weinige eten dat ik krijg. 1 keer per dag 1 sneetje brood. Ik zweer ik heb nog nooit zo veel honger gehad. Ik ben daar echt heel behoefte toe.

Maar dat is echt mijn hoogste behoefte. Het liefst ga ik hier weg. Naar mijn broer toe. En naar Matthy. En de andere jongens. Ik mis hun zo erg. Ik weet niet maar ik vind dit veel erger dan mijn ouders kwijt raken. Niet gemeen naar hun maar ze waren nooit echt aardig tegen mij. Alle aandacht ging altijd naar robbie. Ik was dan wel de jongste en had het meeste nodig maar ik kreeg het gewoon niet. Het was altijd 'we moeten voor robbie nog dit' of 'laten we met z'n alle bij robbie gaan kijken'. Nooit ging er iemand mee om iets te doen voor mij of met mij. Behalve robbie. Die was er altijd voor me.

Maar ik heb geen tijd om emotioneel te doen. Ik moet zorgen dat ik hier weg kom. Maar dat kan niet zomaar. Want die tering Dylan ligt naarst me. Want die heeft me net verkr@cht. Wasecht super leuk. Niet dus. Maar ja volgensmij gaat hij zometeen wel in slaap vallen. Ik heb de afgelopen week best wel opgelet en ik weet dat hij ergens ik de keuken een pistool bewaard. En dan ga je denken. Ga je hem echt neerschieten? Nou eigenlijk liever niet maar als het moet zo ik het wel doen. Of moet ik hem gewoon neer schieten. Hij verdient het wel. Na alles wat hij heeft gedaan. Naar mij, naar mijn ouders, naar robbie. Nee oké sara niet zo denken zometeen wil je hem nog vermoorden. Maar is dat ook niet gewoon wat ik eigenlijk wil. Hem dood hebben. Maar als mensen daar achter komen zit ik de rest van mijn leven vast.

Ik laat het maar even gaan. Ik draai me om en ziedaar Dylan nog wakker is. "Hallo prinsesje van me." Zegt hij met een grijs op zijn gezicht. Ik draai me snel weer om. "Oh kom op. Ik weet dat je me leuk vind." Hij slaat een arm om me heen. Ik sla hem er zo snel als ik kan weer vanaf en ga op het puntje van het bed liggen. "Ik heb een vriend en dat weet je." Mompel ik. "Ohja weet je dat wel zo zeker. Hij heeft je nooit gevraagd hoor." En hij trekt me het bed weer op. Dit keer houd hij me strakker vast. "Je weet wat er gebeurd als je me tegen praat." Sist hij in mijn oor. Ik voel een rilling over mijn hele lichaam.

Hij laat me weer een beetje los en ik schuif zo ver op als ik kan zonder uit het bed te vallen. Ik moet gewoon zorgen dat ik niet in slaap val en dan ontsnappen. Er zitten geen andere mensen hier denk ik. Als dat wel zo is heb ik echt een probleem maar ja. Maar het ergste is dat ik nooit een paar uur op bed kan liggen zonder in slaap te vallen. Behalve als ik iets van ligt aan kan zeggen. Daar kan ik namelijk echt niet tegen. Slapen met licht aan. Ik zeer ik word bij erg kleine beetje licht wakker. "Uhmm mag er een lichtje aan?" Vraag ik voorzichtig. Ik verwacht een nee maar ik krijg een ja. Ik zet het lampje aan wat naast het bed staat.

Na ik denk 2 uur slap ik voorzichtig uit het bed. Op weg naar de keuken. Ik wil hem nog steeds heel graag neerschieten. Ik weet dat ik het niet moet doen en hem gewoon moet aangeven bij de politie. Maar ik kan mijn vijand nu voor eeuwig uitschakelen. Eigenlijk kan ik de verleiding niet weerstaan. Het idee dat ik voor eeuwig van hem af zou zijn. Dat is toch een fijn gevoel. Maar zouden de jongens me dan nog wel mogen. Als ik een moord heb gepleegd.

Ik heb besloten om hem niet te vermoorden en hem gewoon aan te geven. Dat is toch gewoon het beste wat ik kan doen. Ik wil geen moord op mijn naam hebben staan. Toch? Of wil ik hem wel vermoorden. Er zitten echt twee gigantisch irritante stemmetjes in mijn kop. De ene zegt 'je moet hem vermoorden. Hij verdient het' en de ander zegt 'je wilt toch geen moord op je naam'. Ik weet even niet meer waar ik naar moet luisteren.

Ik loop naar de deur waarvan ik hoop dat het op de gang uit komt. Maar nee hoor ik kom in een of andere badkamer uit. Ik loop weer terug en probeer een andere deur. Ook die komt op een andere kamer uit. Jezus wat een doolhof hiero. Echt verschrikkelijk. Ik hoef alleen te herinneren hoe ik hier ben binnen gekomen. Laat maar ik was buiten bewustzijn.

Gaat weer super lekker dit. Ik probeer nog een paar deuren on dan vind ik eindelijk de deur naar de gang. Ik loop de van in en zie daar ook week veel deuren. Jezus wat een kut huis dit. Ik probeer weer een deur. Deze keer heb ik hem in een keer goed en ren naar buiten. Eindelijk vrij

Wacht heel even. Mijn boek is al 12 duizend keer gelezen. Echt Mesen zooooo erg bedankt. Ik had nooit gedacht dat mensen mijn boek echt gingen lezen. Morgen komt even geen deeltje want ik ben nog steeds lekker op valantieeee!!!

Groetjesssssssss