Golden Ceremony

Chapter 6

Chapter 6

Third Game

Lahat ng bintana'y nakasarado at may takip ng bakal para hindi namin iyon mabasag at para makatakas kami. Maraming mga security cameras sa paligid kaya todo bantay kami nila habang pumupunta kami sa bawat kwarto namin.

I'm back in my old small room. I used to have a roommate too pero mukhang hindi siya nakaabot sa bawat games. If she did, she would be here by now.

May tray ng pagkain ang nakalatag sa bedside drawer at bote ng tubig. Nagdududa akong kainin iyon kahit kumukulo ang tiyan ko at natatakam ang bibig ko na lamunin iyon.

Kinuha ko ang walkie-talkie mula sa bulsa ko. When I turned it on and said hello, there was only static, until a voice whispered back.

"Cove..." Lothaire's soft voice spoke.

"Lothaire! Akala ko hindi gumagana walkie-talkie ko." I beamed when I heard his voice. It's good to hear him, I feel safe with him.

"I'm always here for you." Nakaramdam ako ng pag-init sa mukha at dibdib ko. His words has a way to make me feel something.

Napailing na lang ako. I shouldn't think of stuff like this in a dangerous place.

"Kumakain ka ba?" Naririnig ko kasi ang pagkuskos ng kutsara't tinidor sa plato niya.

"Yes. Aren't you hungry yet?"

"Bakit ako kakain?"

"You should eat, Cove." Sabi ni Lothaire.

"Baka may lason ang pagkain na iniwan nila o kung ano man drugs ang nandoon."

"I already ate it. Nothing happened so far. I think it's safe to eat it." Lothaire reassured me.

"Bakit mo kinain?! Baka kung ano pang mangyari sa'yo!" Saway ko.

"Cove, they're trying to keep us alive while the Golden Ceremony is still on-going. Sigurado ako na kung gusto nila tayong mamatay, matagal na nila tayong pinatay."

"They are still trying to kill us!"

"In the game. Pero ngayon, wala tayo sa laro nila dahil pinapahinga nila tayo."

"Bakit ang sobrang kalmado mo? Shouldn't you be worried? Paano kung pagkatulog natin, may gawin silang masama sa'tin? Paano kung ang dormitory ang third game nila?"

"I'm thinking logically about the situation. If they treat this as a game and we're the contestant then it's safe to say that we can rest for now."

"I don't feel safe here or anywhere in Golden Academy! Gusto ko nang umalis at bumalik sa pamilya ko!"

"Everyone feels the same but we have no other choice but to participate and win. I frantically think they're being generous by giving us money too."

"Wala akong pakielam sa pera! Natatakot akong mamatay!"

"Cove, you need to calm down." His voice became softer.

"I can't! I just..." Hindi ko na mapigilan. Tuluyan umagos ang aking mga luha mula sa mata ko. Natahimik si Lothaire. "Ako lang ang pag-asa nila para makaahon kami sa kahirapan! Ako ang inaasahan nila para magkaroon ng future ang mga kapatid ko at may makain kami sa pang araw-araw na kainan!"

Huminto ako sa pagsasalita dahil napasinok na lang ako kakaiyak. Iniyakap ko ang tuhod ko habang bumubulong pa rin sa walkie-talkie, kay Lothaire na nakikinig lamang.

"Kung mawala ako, parang pinatay ko rin ang pamilya ko. That's why I need to survive, not just for my sake, but for my family too. I just want to go home..."