Destiny's Mistake (Castillo Series #2)- COMPLETED

Chapter 21

What?"

Carlo didn't move. Seryosong-seryoso siya kung makatingin sa akin... o kahit na kay Leo. I shrugged and raised my eyebrows. Sa ilang taon niyang ninilbihan sa pamilya ko, I know he's very loyal lalo na kay Mommy. Alam kong kahit anong ayaw ko, he won't leave and move his ass to walk away without me

"Hindi siya sasama sa inyo."

Leo's right. Hinding hindi ako sasama sa kanila just because my mother tells so.

Alam kong sa sistema ng pamilya ko, they won't accept my kids... at kung tatanggapin man, may kailangang patunayan. I don't like that. Toxic. Hindi ako magsasayang ng oras sa kanila.

Carlos' brows furrowed. Alam kong kilala niya na si Leo pero hindi pa rin matanggal sa mukha niya ang gulat na makitang magkasama kami ngayon. Pero wala siyang pakialam do'n dahil ang tanging trabaho niya lang ay ang iuwi ako.

Carlo's jaw clenched. Alam niyang 'di maganda ang relasyon ko sa mga magulang ko.At alam niya ring paninindigan ko ang sinabi ko. Alam niya rin kung gaano katigas ang ulo ko.

"Your mother is sick, Ma'am."

Iyon lang ang hindi ko alam.

"W-What?"

Ramdam ko ang pagkakadikit ni Leo sa akin. Nagulantang ako sa sinabi ni Carlos at kahit hindi maganda ang relasyon ko sa mga magulang ko...kay Mommy... ayoko pa rin nagkakasakit sila.

"She was rushed to the hospital last night. Sinumpong siya at nakaramdam ng pananakit ng dibdib. That's why... she told us to get you," Carlos explained.

Namayani ang panandaliang katahimikan sa amin. I don't know what to say... hindi ko rin alam kung ano ang magiging reaksyon ko sa nalaman. One thing is for sure, I'm worried for her... Ewan ko nga lang kung sapat na ba para sumama ako at umuwi.

But what about the kids?

"I think... you should go, Sa-ab." Leo reached my hand. Halos makalimutan ko ngang kasama ko siya.

"Your mother wants to see you. Pagbigyan mo na at ako na ang bahala sa mga bata."

I glared at him.

"Do you think... it's easy to go home after what I did?"

His jaw moved backwardly. Parang hindi rin siya sigurado sa sinasabi niya. He looked at Carlos again bago bumalik sa akin.

"It's not easy but you can't always run like this. You can't always resist and make excuses... Kung ang inaalala mo ang mga bata, don't worry about them. Hindi ko sila papabayaan."

"What about-"

"At mas lalong hinding hindi kita pababayaan."

Nagulat ako. That's not what I expect him to say though... I'm bit convinced.

I sighed. I can handle my parents kaya hindi na naman kailangang bantayan pa ako. Ang ayoko lang naman ay ang makita sila at insultihin nila ako tungkol sa mga bata.

In the end, I found myself inside the car. Labag man sa loob ko pero iyon ang naisip kong tamang gawin. Nasa likuran ako at nakatingin lang sa bintana. Hindi ako kabado pero hindi rin ako mapakali. Not for myself but for my kids... it's always them. Wala naman akong pakialam kung isumpa ako ng pamilya ko because I'm used to it. Talagang sa mga bata lang ako natatakot. Ayokong kung ano-ano ang maisip ng ibang tao sa kanila.

Napahilot ako sa sentido ko. Leo told me about my work at isa pa 'yon sa iniisip ko. I don't want to lose this work kasi alam kong mahirap maghanap ng trabaho ngayon. But Leo assured everything to me. Alam ko namang yakang yaka niya iyon dahil pinsan niya naman yung amo ko and he can make all excuses for me but still, I'm worried.