P.o.v Tineke
Bang wachtte ik af wat er zou komen...ik wist niet wat er zou komen maar ik wist wel dat het niet in mijn voordeel zou spelen...
'wat ga je doen?' vroeg ik, mij, stem kon het bijna niet meer aan. 'gewoon niets speciaals' een lachje volgde. En toen kwam het...pijn...een enorme pijn in mn schouder...alsof er iemand erop getrapt heeft...ofnee hij heeft dat ook gedaan. Ik wou schuilen, maar ik wist niet waar, zeker niet met zo'n blinddoek mijn vingers tastten over de grond en ik probeerde me te verplaatsen...zonder veel succes. 'wat ben je van plan' zijn stem klonk geamuseerd 'denk je dat je hier kan wegkomen ofzo 'of ga je me aanvallen?' Een schaterlach volgde.
'Oeps sorry' hij stapte, zeg maar stampte op mijn vingers...komaan je bent sterk...sprak ik mezelf toe...ik klemde mijn kaken op elkaar... daarna volgden er meer slagen en elk plaatsje dat kon deed zeer (behalve mijn verlamde been), bloed stroomde uit mijn neus. Ik was echt bang dat hij me ging vermoorden...
ik dacht, met tranen in mijn ogen, aan de leuke (en minder leuke) dingen...ik dacht aan al mijn familie...vrienden, collega's ...maar vooral aan Koen. Toen ik aan hun dacht werd mijn lichaam overspoeld met een gelukzalig gevoel...maar die werd al snel vervangen door angst...angst dat ik hen nooit meer zou zien...
En toen... toen stopte het opeens...
