If Only (On-Going)

CHAPTER THIRTEEN

THIRTEEN: ''Okay, Meg. Thanks and sorry once again.''

Nagising ako kinaumagahan nang ramdam ang mainit na kamay ng isang tao'ng maharang hinahaplos ang aking buhok. His touch and scent is very familiar to me. Nang medyo idinilat ko ang aking mga mata para mapagsino siya ay nag-init lamang ulit ang aking ulo, tinalikuran siya at nagyakap ako ng unan.

Why he's still here? Kailan pa ba ang balik niya patungong Canada?

''How are you feeling now, sweetie? Nakatulog ka ba ng mahimbing kagabi?'' Aniya gamit ang malamyos niyang tinig.

'Oo, nakatulog ako pero masama pa rin ang pakiramdam ko hanggang ngayon dahil sayo!' I want to shout that into his face but my tongue remained shut.

Narinig ko ang kanyang pagbuntong-hininga. ''Okay, I got it. Nagtatampo ka pa rin sa akin kaya hindi mo ako pinapansin hanggang ngayon.''

Hindi ako sumagot. Naramdaman ko naman ang bahagyang paggalaw ng kama nang naupo siya sa gilid nito sa aking tabi.

''Look, Meg, I'm sorry for what I did. I'm sorry if I really got you hurt when I left three years ago. I'm really sorry, sana mapatawad mo na ako.''

Naramdaman ko na naman ang biglang pag-iinit ng mga mata ko, anytime soon ay tutulo na naman ang aking mga luha. ''I don't need your sorry right now and I can't even forgive you.'' I finally spoke, pinipilit na 'wag bumasag ang aking tinig kahit barado na naman ang aking lalamunan.

''Meg, please, forgive me. Hindi ako matatahimik hangga't hindi mo ako pinapatawad. Please, sweetie.''

I closed my eyes as I felt the tears starting to flow on my cheek. ''I can't. Hindi ko alam kung kailan kita mapapatawad, matagal-tagal na panahon pa siguro o pwede ring hindi na. Now, get out of my room, kuya Arkadee.''

''Meg, I just can't let you not to forgive me, dahil hindi ako sanay ng ganito, Meg, hindi ako sanay nang ganito tayo, nang umiiwas ka sa akin, nang hindi mo ako pinapansin. Namimiss na kita, Megan Deborah, yung dating ikaw na masiyahin, palatawa, mapagmahal at makulit sa kuya mo. Sobrang namimiss ko na yung dating tayo, yung dating mga pinagsamahan natin.'' He stated with a very lonely and missing voice.

''You left me! You just left me behind, and now you're telling me you want us back like what we had before? You want me back as the old happy and cheerful me? Ang kapal mo din para hingin ang bagay na 'yan, kuya, pagkatapos mo akong iwanan noon at pasamain ng husto ang loob ko!'' Hindi ko na naitago pa ang aking mga paghikbi dahil sa sobrang hinanakit.

''Meg, alam ko namang mali ako pero please, give me the chance para makabawi, Meg, please-''

''Just get out of here, kuya.'' I tried to be calm but I know I sounded really hard and my voice was broken.

''Meg, please, I want us to-''

''I said just damn get out of here, kuya Arkadee!'' I couldn't control it anymore but to burst it out with a highered voice.

Hindi ko naramdamang gumalaw ang kama at tumayo siya, hindi rin s'ya nagsalita at nanatili lamang na tahimik. Tila ba hindi man lang natinag sa pagtaas ko sa kanya ng aking boses.

''I know you're still really mad at me now, Megan but I want you to know that I'm not gonna give up 'til you forgive me and we can go back to life as we have had before, yung close tayo, masaya at magkakampi.'' He said that with all the assurance on his tone then I felt his lips landed on my head leaving me a soft and gentle kiss there. ''By the way, heto nga pala yung regalo ko sayo na kagabi ko pa sana ibinigay.'' May inilapag siyang kung ano sa table ko.