The Curse

Worsen Curse

I was strolling to the market to buy some groceries for the necessities and stocks of the house. With a big shopping bag at hand, I looked to the store I saw side by side to find the things that Grandma wanted to bought.

I looked over to the shopping list at my hand, but the letters are blurry. Kailangan ko pang ilapit sa mata ko para makita ang mga nakasulat.

"Okay... nabili ko na ito, tapos ito din, ito, ito, ito-- ka.ma.tis, ito nalang kulang ko."

I continue walking.

Nakakita na ako ng isang tindahan na may nakadisplay na kamatis. Pumunta ako doon.

"Dalawang kilo nga po ng kamatis", ani ko sa tinderang nakaupo sa isang upuan sa loob ng tindahan.

Pero ang ginang ay hindi gumalaw sa halip ay nakakunot ang noong nakatingin sa akin.
Hindi ba siya ang tindera?

"H--hindi po ba kayo ang tindera?", kumakapa sa emosyon niya.

May isang aleng dumaan at huminto sa tabi ko. Marahil namamalengke din dahil sa mga bitbit na bayong na may mga lamang prutas at karne.

Ang ginang na dating nakakunot ang noo na na nakatingin sa akin ay ngayon maligayang kinakausap ang ale kung ano-ano ang mga bibilhin.

I've felt pained. I felt alone and empty all of a sudden. Bakit ako hindi pinansin at inapproach nang katulad sa ale?

Simula kaninang pagdating ko, people at the market are talking behind my back. I know they are, because they loudly spoke "babaeng nakasuot ng asul na saya", which I wear this day at kanilang mga prankang pagturo-turo sa akin.

If I planned to buy something on one store, ang mga tindera ay nakabusangot at nakakunot ang noong tumitingin sa akin. Nagdadabog din sila sa pagtimbang at pagbebenta sa akin.

Did I do wrong? Wala akong maalalang kasalanan ko.

But atleast those people cater my needs as a customer.

I fake a coughed when the other customer done to her purchase. The lady looked at me  in frustrated face. I gain my  courage to continue. "Kamatis po, dalawang kilo", malumanay na sabi ko.

She raised her eyebrows and looked at me from head to toes. I felt offended pero hindi ko siya bibigyan nang pahintulot para makita iyon. I maintain my calm demeanor and slightly smiled.

"Wala akong kamatis!", marahas na pagbugaw niya sa akin.

I swallowed a lump in my throat and continue to talk. Wala akong ginawang masama, I stand on my feet.

"Kakabili lang po ng ale kanina at tsaka isang karton pa po ang nakadisplay", turo ko sa mga kamatis. Kahit malabo ang paningin ko, alam ko na kamatis ang tumpok na iyon.

"Kung sinabing wala, wala!", malakas na  sigaw ng ginang sa akin rason kung bakit nakaagaw na kami ng atensyon.

"Alis na!", she pushed me at the ground. The insides of the shopping bag I have, scattered on the floor. The eggs I bought earlier, broke. The fruits rolled over.

I looked at the people who looked at us. More on me, they focused ther vision on me. There eyes look at me in pity but it changed after a minute into something negative. They seem pissed.

I gazed back to the lady of the store. "Bakit ba ayaw niyo akong pagbilhan?", kalmang pagtanong ko sa kanya.

"Bakit? Nagtatanong ka? Hindi mo ba ako kilala?!", she shouted at me.

I flinched to her anger.

"Ikaw--", she pointed at me. "Ikaw ang anak ng mangkukulam, diba? Hindi. Sigurado ako na ikaw. Ang mama mo ang pumatay sa anak ko! Pinatay niyo ang anak ko!", she loudly spoke.