8.BÖLÜM: O günü hatırlıyor musun?

62 10 2
                                    

    Üzerimdeki şoku henüz atlatamamıştım. Hala ; hoş boş kapıya bakıyordum. Sonra kalktım ve üzerime XXL siyah dizlerime kadar uzun t-shirt'ümü giydim ve altıma da  beyaz şortumu. Ayağıma geçirdiğim turuncu hemşire terliğimle odama doğru yavaş yavaş yürümeye başladım. Mağlum yerimizden sesler geliyordu. Umursamadım. Bir yandan az önce ne yaşadığımı, bir yandan o sürtü-... Canımın içi kardeşimi düşünüyordum. Kahvemi alıp odama gittim. Çektiğim videoyu editledim ve yayınladım. Ve düşünmeye başladım. O burayı nasıl biliyordu? Beni nerden hatırlıyordu? Beni nasıl tanımıştı?

(17 yıl önce)
   "Anne nereye gidiyoruz? Ve sen neden ağlıyorsun?" annem bir yandan montumu giydirirken bir yandan ağlıyordu. "Olmadı bir şey kızım, bir yere gideceğiz senle." Bir yere gideceğimizi duyunca çok sevinmiştim. "Parka gidiyoruz?" Keşke parka gitseydik... "Oraya da gideriz kızım, şimdi gideceğiz. Ve gittiğimiz yerde sesini çıkarmadan uslu uslu oturacaksın tamam ?" Misafirliğe gidiyoruz sandım. "Anne orada benimle oynayacak biri var ?" Annem cevap vermeden odaya koştum. Ve orada oynamayı planladığım arkadaşımla oynamak için iki bebek aldım. Annemle bir yere gittik. Yanlış hatırlamıyorsam gecekondu gibi biryerdi. Gittik, annem ve babam kavga etmeye başladı. Hemen babamın arkasında, sakin olması için babamın kolunu tutan bir kadın vardı. Koltuğun üstünde de kundakta bir bebek. Ve kapıda iki tane çocuk. Korku dolu gözlerle olanları izliyorlardı. Aklıma bebeklerim geldi onların yanına gittim. Kız benim yaşımdaydı. Arkasında da ona sarılan abisi vardı. Birbirimize gülümsedik çocuk aklıyla. O sırada babam bana bağırdı. Ve kolumdan tutup hızla geri çekti. "Çocuklarımdan uzak dur!" Çocukları ? Sonra çocuk aklımla 'ben de onun çocuğu değil miyim?' diye düşündüm.   Kavga etmeye devam ettiler. Biz ise izledik. Annem yere çömelmiş ağlıyor, babamla kadın da bir yandan anneme bağırıyor bir yandan kendi aralarında kavga ediyorlardı. Kundaktaki bebek ağlamaya başladı. Ama kimse onu susturmadı. Sonra biz de ağlamaya başladık. Daha sonra annem ağlaya ağlaya kalktı, ağlayan beni kucağına aldı. Ve ağlaya ağlaya ordan ayrıldık. O gece annemle beraber sarılıp uyuduk. Ertesi gün bir sesle uyandım. Annem yerde yatıyordu. Polisler geldi. Beni bir yere götürdüler ve orada büyüdüm.

   Bu düşünceler beynimi iyice bulandırdı. Altıma bir kapri pantolon, üzerime de bel üstü yeşil bir kısa kollu giydim saçlarımı gelişigüzel topladım ve Sınır'dan çıktım. 'Kendinden nasıl bu kadar eminsin?'diye sorarsanız...

(Yarım saat önce)
   Onur'un  sesi ile irkildim. "Betül?"  elinde bir kağıt vardı."Efendim?"  elindeki kağıdı uzattı. "Bunu sana vermemi istedi biri." Kim diye soran gözlerle Onur'a baktım. Sormadan cevap verdi. "Ala diye bir kız." ALA DİYE BİR KIZ...

   Kendimden emin adımlarla gidiyordum. Yolum Küçükçekmece tarafına gidiyordu. No.:36 Yaklaşık on beş katlı bir sitenin önündeydim. D.23, zilden 23'ü tuşladım ve zile bastım. Beni zilin kamerasından görmesin(ler) diye geri çekildim. Hemen kapı açıldı bahçe güzeldi. Güzel bir peyzajı vardı. Bir göz atıp binaya girdim asansörle kat 3'e çıktım. Kapıyı hayvanca tıkladım. Kapı yavaşça açılırken kepıya bir tekme attım. Ve onu gördüm. Bana koca bir sırıtışla bakıyordu. Kapıyı açma sesimi duyan kardeşleri geldi. Kendisi benim gibi 21-22 civarı gösteriyordu. Kız kardeşi küçüktü 17 gibiydi. Ve abisi de 25-26 yaşlarında biriye benziyordu. "SENİN AMACIN N- ..." içerden bir ses duyuldu. "Ala ne oluyor ne bu ses ya?" Bir adam sesi bu... olamaz! Olmamalı! Yıllar geçmişti. Ama hemen tanıdım o sesi, bana bir zamanlar ' kızım, babasının prensesi, çirkin, cadı, bebeğim...' diyen sesi tanıdım. Öfke gitti yerine sinirle karışık üzüntü bastı içimi. Yavaşça oturma odasına doğru yöneldim. Onunla göz göze geldik. Birden şok içinde ayağa kalktı. Dolu gözlerle onabaktım. Ve "Hayatımı yerle bir ettiğin günü hatırlıyor musun?" diye sordum. "Kızım?" dedi... bana?  "Ben senin kızın falan değilim." dedim. "Öyle deme kızım gel otur bak kard-" sözünü kestim, buna daha fazla katlanamam. "Hiç bir yere oturmuyorum, gidiyorum. Dokunayayım çocuklarına." Kendi kapımı kendim kapattım. Ve defolup gittim...

ORTALIK FENA KARIŞTI HA?

RESSAMHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin