Abime -üvey abime- bu zamana kadar yaptığım herşeyi anlattım. Küçüklüğüme dair hatırladıklarımı, yetimhane hayatımı, arkadaşlarımı, YouTube'u... Bazen ağlamaya başladım, o bana sarıldı. Bazen gülmeye başladım, o da benle güldü. Sonra o da bana hayatından bahsetti, ben onu dinledim. Sonra bana ne iş yaptığımı sordu. Kanımın donduğunu hissettim. Ve ona malum yerimiz hariç her şeyi anlattım. Evet, yaptım bunu. Bana korku, şaşkınlık ve sinir dolu bakıyordu. Uzun süre de o şekilde baktı. Bana ordan çıkmam gerektiğini söyledi. Ama ben çıkamıyordum, çıkmak istemiyordum. Çünkü hayatımın, hayatın acısını çıkartmak istiyordum. Uzun süre konuştuk. O babasının bu yaptığını kabullenemiyordu. Ve benim gibi ona sinirliydi. Onu asla affetmemiş. Annem gittiğinde onun haberi varmış, Ala'nın da... Abim beni yanlarına almak istemiş. Ala da o zamanlar istemiş tabi ki. Ama babam kabul etmemiş. Annem gittikten iki sene sonra olayı babamın yaptığını öğrenmişler. Ve babamı cezaevine atmışlar. Kasıtlı cinayetten sekiz sene yatmış. O sırada annemin akrabaları daha fazla dayanamayıp, dayılarımı memleketten Çorum'a göndermişler. Ve babam içeri girdikten üç yıl sonra kadını -babamın karısını- öldürmüşler. O zamanlar Ala on üç, Ateş sekiz, abim de on altı yaşındaymış. Ala hep anneme ve bana nefret duymuş. Abime göre ise tek suçlu babam. Ateş'in ise hâlâ olan bitenden haberi yokmuş. Benden bile... Onun bildiğine göre annesi küçükken trafik kazasında ölmüş. Bu şekilde abim bana anlattı. Ben sordum, o anlattı... Ve yaptığım kötü işler konusu açıldı. Bana, istersem eğer her konuda, maddi ve manevi yardımı edebileceğini söyledi. O an ağzımdan şu kelimeler çıktı. "Bana yardım et!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RESSAM
Adventure"Anne, lütfen kalk." Annemin cansız bedenini daha dört yaşımdayken görmüştüm. Çocuk aklı ile kanı meyve suyuna benzetmiştim. Ama artık maalesef ki kanın ne oşduğunh biliyordum. Hayatın, hayatımın acısını yine hayattan çıkartmak istiyordum. Ama işin...
