RESSAM

1. BÖLÜM: Yıkılan hayaller.

(17 yıl önce)
Korkunç bir sesle uyandım. Top patlama sesi gibiydi. Aynı, arkadaşlarımla binanın önünde evcilik oynarken sokakta top oynayan abilerin toplarının üstünden araba geçmesi gibi. Ama daha yüksek bir ses. Sıçrayarak uyandım. Çok korkmuştum. Önce, babamın bana aldığı pembe balonumun patladığını düşündüm. Aceleyle oturma odasına gittim. Balonum patlamamıştı, hala üzerindeki Hello Kitty hala bana gülümsüyordu. Fakat annem yerde yatıyordu. Hemen yanına gittim. "A-anne..." Üstünde ve yerde kırmızı bir şey vardı onu meyve suyu sanarak kıkırdamaya başladım "Üstüne meyve suyu dökmüşsün anne" Ama annemden ses çıkmadı. "Anne hadi kalk, karnım acıktı." Cevap vermiyordu. "Anne, anne" Ona yardım edersem uyanacağını düşündüm ve peçete ile meyve suyu zannettiğim kanı temizlemeye başladım.

"Anne, ben de meyve suyu istiyorum." Sonra aklıma annemin bana dün oyuncaklarını topla dediği, ama benim toplamadığım geldi. Koşa koşa anne ve babamın odasından oyuncak sepetimi aldım ve oyuncaklarımı topladım. "Anne hadi kalk, oyuncaklarımı topladım. İstersen gelip bakabilirsin." Ses yoktu. Uykusu olabileceğini düşündüm. "Tamam anne sen uyu ben de oyuncaklarımla oynayayım" Barbie evimi ve barbie bebeklerimi alıp annemin yanına oturup oynamaya başladım. "Anne, istersen kalk beraber oynayalım." Çıt yok... "Sen bilirsin ama oynamak istersen oyuna almam." Sonra sıkıldımve annemi izlemeye başladım. Çok uzun bir süre olmuştu. Ama annem hala kalkmamıştı. "Anne, karnım acıktı. Ve meyve suyu istiyorum." Ağlamaya başladım.

"Anne n'olur kalk. Bak kalkarsan söz hep seni dinleyeceğim. Hiç sözünden çıkmayacağım." Ağlamaya başladım. Bağrışmalarımdan karşı komşumuz rahatsız olmuş olacak ki kapı tıklama sesi geldi. Hıçkıra hıçkıra kapıya gittim. "kim o?" Bu soruyu normalde sormazdım. Ama belki annem onun sözünü dinlediğim için kalkar diye düşündüm. "Betül, benim kızım aç kapıyı." Karşı komşumuz Tuğçe abla gelmişti. Eğilip bana sarıldı. " Betül ne oldu, annen nerd-" sorusuna direkt cevap verdim. "Annem kalkmıyor. Tuğçe abla içeri girdi ve annemin cansız, kanlı, artık kötü kokan bedenine bakakaldı. Yere çömelip ağlamaya başladı. Onun ağladığını görünce daha çok ağlamaya başladım.

Sonra polis abiler geldiğini hatırlıyorum. Bir abi beni elimden tutup dışarı çıkardı.Gitmek istemedim. Çünkü o gün annemle kurabiye yapacaktık. Babam beni lunaparka götürecekti ve akşamüstü dondurma yemeye gidecektik. Sonralarında bir abla bana artık bir sürü arkadaşlarımın olacağı bir yerde yaşayacağımı söyledi. Sonra bir yere geldik. Güler yüzlü bir abla beni birkaç kişinin daha olduğu odama götürdü. İlk başlarda çok mutluydum. Ama sonra annemi özledim fakat zamanla alıştım. Ve birkaç yıl sonra herşeyi anladım. Annem yoktu, o ölmüştü ve babam beni bırakıp gitmişti. Ve ben bir yetimhanede kalıyordum. Benim arkadaşlarımdan başka kimsem yoktu.