Geçip giden yolu izlerken bir yandan güzüm gökyüzündeydi. Yağmur yağmamıştı, ama gökkuşağı vardı. Sonra gözüm deli gibi kanat çırpan kuşlara kaydı. Aşağı düşmemek için kanat çırpıyorlardı. Ama yukarısı da ölümdü, gidemiyorlardı. Onlar gökyüzüne ait bile olsalar, bir sınırları vardı.
~Belki de kuşlar gökyüzünde tutsaktır. Belki de ordan çıkabilme ümidi ile kanat çırpıyorlardır. Belki de kaçmak için çırpınıyorlardır. ~
Sonra ise abimle muhabbet ettik. Ama ben uyuyakalmışım. Abimin sesi ile uyandım. "Hişt. Betül geldik. Beto, kalksana kız." Abimin yüzüne "ne var lan?" der gibi bir bakış attıktan sonra arabadan indim. Kocaman bir sitenin önündeydik. Abimle valizleri bölüştük ve bahçeye girdik. 'B' blok, kat 7, daire 29. İçeri girdik. Abimin yardımıyla eşyalarımı yerleştirdim. Ve minik odamı hazırladım. Sonra abim arkadaşından aldığı kamyoneti bırakmaya gitti. Ben de o sırada duşa girdim. Duştan çıktım. Üzerime benekli tulumumu giydim. Ve abim gelene kadar kahvaltıyı hazırladım. O geldi ve kahvaltı yaptık. Sonra o "YENGEMİN" yanına gitti ve ben evde tek kaldım. O sırada aklım Atlas'daydı. Instagram'dan yazacaktım. Ama bir değişiklik olsun diye Tumblr'den yazdım. Onunla orda tanışmıştık zaten.
Kimden:BneBETo
Kime:Spidermaninbacanağı
–Atlas. Naber¿
–İyi olmaya çalışıyorum. Sen?
–Bende iyi olmaya çalışıyorum.
–Neden? Bir sorun mu var?
–Evet, bir sorun var Atlas.
–Betül bana bak geveleyip durma ne oldu?
–Sevdiğim birinden ayrıldım Atlas. İçim o kadar acıyor ki.
–Kim ki o?
–Tanıyorsun aslında, kendin gibi.
–Çok mu önemli birisi senin için o? Onu kendim gibi iyi bildiğim biri.
–Evet Atlas, çok önemlisin.
–Benimde içim acıyor Betül. Sevdiğim kız çekip gitti!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RESSAM
Pertualangan"Anne, lütfen kalk." Annemin cansız bedenini daha dört yaşımdayken görmüştüm. Çocuk aklı ile kanı meyve suyuna benzetmiştim. Ama artık maalesef ki kanın ne oşduğunh biliyordum. Hayatın, hayatımın acısını yine hayattan çıkartmak istiyordum. Ama işin...
