PROLOG
Przywódca szedł spokojnym krokiem przez las, gotowy na wszystko co mogłoby się wydarzyć. Wiedział, że to dzisiaj zginie od dłuższego czasu. Przepowiednia mówiła mu, że gdy zgaśnie słońce stopniowo zacznie blaknąć, aż zniknie. Gdy jako młody wojownik usłyszał tą przepowiednię, nie przejął się nią zbytnio; w końcu słońce nie może zgasnąć, prawda? Kocur wtedy wziął jednak to proroctwo zbyt dosłownie. Uznał, że chodzi o świecące na niebie źródło światła. Był młody i naiwny, przekonany, że całe życie przeżyje szczęśliwie. Wtedy nie wiedział, jak bardzo się myli.
Błotnista Gwiazda kilkanaście księżycy temu stracił swoje słońce, ukochaną Jeżynowy Kwiat. Piękna ciemnobrązowa pręgowana kotka oddała swoje życie w walce z lisem, ratując kociaki jednej z karmicielek, które poszły na samotną wyprawę by upolować coś dla klanu. Kocur doskonale pamiętał jak wielka była jego rozpacz i tęsknota za partnerką. Wtedy zrozumiał sens przepowiedni.
Faktycznie tracił swój blask, bo tracąc partnerkę stracił też część siebie. Na dodatek z każdym dniem się podnosił, przynajmniej w oczach innych. Odzyskiwał dawne oblicze i nie poddał się smutkowi; tak przynajmniej myślano. Jego zastępca, Pasiasty Ogon wiele razy był przez niego przestrzegany, że może wkrótce zostać przywódcą. Przed klanem jednak kocur udawał zwyczajnego, pogodzonego ze stratą Jeżynowego Kwiatu.
W rzeczywistości codziennie było z nim coraz gorzej. Usychał z każdym dniem, niczym więdnąca róża. Od dnia, w którym poznał informację o śmierci partnerki, nie zmienił się ani razu w swoją drugą osobowość.
Bananowa Gwiazda, druga osobowość kocura, zniknął. Niby drugi kot, a jednak to samo ciało. Na szczęście to był już koniec trudów Błotnistej Gwiazdy związanych z jego przypadłością.
Teraz usiadł na jakimś pniu drzewa i począł rozmyślać na temat tego, co może się wydarzyć. Wiedział jednak, że zabije go coś za kilka chwil, ale się nie bał. Był gotowy na śmierć.
***
Bananowa Gwiazda stał na pniu drzewa, zdezorientowany. Musiał się dowiedzieć, co tu robi. Musiał biec do obozu. Jednak najpierw - przypomnieć sobie jak się tu znalazł. Przyszedł tu, nie wiedząc o tym.
Nagle poczuł się dziwnie przywiązany do tego miejsca. Mógł stąd odejść, ale nie miał takiego zamiaru. Coś go trzymało na tym tajemniczym pniu. Przez chwilę nawet zastanawiał się, czy aby na pewno powinien odejść stąd. Jednak jego wahania nie trwały długo, z powodu iż bardzo dziwnie się poczuł.
Jakby ogień przeszył całe jego ciało, płomieni jednak nie było ani ślady. Zamiast tego widział jaskrawe światło i iskry. Czy go to bolało? Nie do końca. To znaczy trochę tak, ale szybko sobie z tym poradził. Tak myślał, zamykając oczy by ujrzeć ciemność.
Bananowa Gwiazda przekonany, że wszystko jest w jak najlepszym porządku na zawsze zniknął, natomiast Błotnista Gwiazda zginął od uderzenia pioruna. Co za ironia losu, kot należący do Klanu Pioruna ginie po zostaniu trafionym przez piorun.
***
Błotnista Gwiazda spojrzał uśmiechnięty w stronę partnerki i zaczął się z nią witać. Po długim przywitaniu pobiegł zobaczyć resztę rodziny i przyjaciół. Tych z klanu i spoza niego. W klanie gwiazdy nie było w końcu żadnych granic.
— Witajcie, moi najbliżsi! — zawołał kocur szczęśliwym głosem do wszystkich kotów. Teraz znów stał blisko partnerki, ocierał pysk o jej futro, a ogony były złączone. Kocur wiedział jedno, że był szczęśliwy.
***
Kocur po krótkim czasie zobaczył na polanie Pasiastego Ogona. Jego wieloletni zastępca teraz odebrał swoje osiem żyć; ostatnie miał otrzymać od Błotnistej Gwiazdy. Ten podszedł do niego i dał mu życie.
— Z tym życiem daję ci mądrość i rozwagę. Wykorzystaj je, gdy przyjdzie ci podejmować ważne dla klanu decyzje. Od teraz ty jesteś przywódcą Klanu Pioruna, Pasiasta Gwiazdo.
— Ja...Dziękuję, Błotnista Gwiazdo. — odpowiedział Pasiasta Gwiazda gdy już przeszła przez niego fala bólu związana z otrzymanym życiem.
Po chwili nowy przywódca zniknął, co oznaczało, że się obudził. Błotnista Gwiazda był pewny, że kocur poprowadzi klan jak najlepiej, bez względu na przeszkody jakie napotka na swojej drodze.
