ល្បិចស្នេហ៍

ភាគទី ៤៤ : បើថ្ងៃណាមួយគ្មានខ្ញុំនៅក្បែរ..លោកអាចរស់តែម្នាក់ឯងបានទេ?

ជេន : ចុះបើថ្ងៃណាមួយគ្មានខ្ញុំនៅក្បែរ… លោកអាចរស់តែម្នាក់ឯងបានទេ?

ស្ដាប់សម្ដីរបស់នាងហើយបេះដូងរបស់គេដែលកំពុងលោតញាប់ៗនោះហាក់ដូចជាឈប់លោត
មួយភ្លាមៗអញ្ចឹង នាងនិយាយចេញមកដូចជាចង់ធ្វើទារុណចិត្តដល់គេទាំងរស់ ឲគេរស់យ៉ាងណា? រស់យ៉ាងណាទៅបើសិនជាគ្មាននាងនៅក្បែរនោះ?

ថេយ៍ : ហេតុអីក៏សួរសំណួរប្លែកៗបែបនេះ?

នាយកម្លោះក្ដក់អណ្ដាតជ្រួញចិញ្ចើមសម្លឹងមុខប្រពន្ធខ្លួនបែបមិនពេញចិត្តព្រោះនាងសួរតែសំណួរអពមង្គលបែបនេះវាមិនបានការឡើយទាំងដែលនាងកំពុងពរពោះផង នៅសុខៗមកនឹកឃើញរឿងព្រាត់ប្រាសបែបនេះវាខុសទំនង ។

ជេន : ក៏សួរគ្រាន់តែចង់ដឹង

នាងប្រញាប់ធ្វើខ្លួនធម្មតាវិញភ្លាមមិនឲគេសង្ស័យច្រើនហើយប្រញាប់ក្រឡាស់សម្ដីរបស់ខ្លួនមកនិយាយបែបហីៗដាក់គេវិញ គេសើចដើមកបន្តិចលើកចុងម្រាមផ្ទាត់ថ្ងាស់នាងឮសូរផ្លាច់!

ថេយ៍ : លើកក្រោយកុំសួរសំណួរអពមង្គលបែបនេះទៀត

គេនិយាយរួចនាងមិនខ្វល់នៅរុលៗចូលកៀកៗកៀនទ្រូងរបស់គេស្រូបយកក្លិនក្រហូបប្រហើរស្រាលៗនៃក្លិនខ្លួនរបស់គេ បិទភ្នែកស្រម៉ៃមើលពេលអនាគតជាមួយគេទាំងដែលដឹងខ្លួនច្បាស់ថាស្អែកនេះនាងត្រូវឃ្លាត ។

ថេយ៍ : ធំលឿនណាស់តើកូនប៉ា

ងាកៗគេក៏ក្រលេកមើលផ្ទៃពោះរបស់នាងក៏ឃើញថាវាចាប់ផ្ដើមរីកប៉ោងលូតលាស់កាន់តែលឿនទៅៗពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃហើយ នាងញញឹមខ្ចឹបទាញបាតដៃក្រាស់ឃ្មឹករបស់គេមកដាក់អង្អែលលើ
ពោះរបស់នាងទាំងក្នុងចិត្តហាក់ដូចជាកំពុងដង្ហោយប្រាប់ដល់កូនក្នុងផ្ទៃទាំងពីរថាស្អែកនេះគេប្រហែលជា… លែងបានជួបប៉ាប៉ារបស់គេរហូតហើយ

ជេន : លោកចង់ដាក់ឈ្មោះអីពេលដែលកូនកើតមក?

ថេយ៍ : យ៉ុនជី យ៉ុនឈី ពិរោះដែរទេ? ដូចពួកបរទេសចឹង

នាងង៉ក់ក្បាលយល់ស្របនិងសម្ដីរបស់គេហើយក៏បិទភ្នែកគេងបាត់ទៅ រាងក្រាស់ជាប្ដីញញឹមស្រាលពេលឃើញនាងគេងលក់ទើបហួសទៅបោះត្រាស្នាមថើបលើថ្ងាស់របស់នាងមួយខ្សឺតយ៉ាងយូរហើយឱនចុះមកថើបលើពោះរបស់នាងម្ដងរួចក្រឡាស់ខ្លួនដេកឱបនាងលង់លក់ក្នុងរាត្រីនោះបាត់ទៅ ។

….

  ពេលព្រឹកព្រលឹមស្រាងៗមេឃភ្លឺល្មមអាចមើលឃើញអ្វីៗជុំវិញខ្លួន រាងក្រាស់នៅដេកលក់ស្រមុរខុរៗលើគ្រែម្នាក់ឯងដោយមិនដឹងខ្លួនបន្តិចសោះថាកំពុងមានកែវភ្នែករលីងរលោងមួយគូរសម្លឹងមើលមកគេគេងដោយចិត្តអាលោះអាល័យ ។

« ជុប៎ »

នាងលើកដៃវាសទឹកភ្នែកចេញលើថ្ពាល់ឱនចុះ
ទៅថើបសក់ទន់រលោងក្រអូបៗរបស់គេមួយខ្សឺតស្រាលៗសម្លឹងមើលមុខគេឲច្បាស់ពេញៗភ្នែកខ្លាចថានិងភ្លេច ឯអ្នកដែលបានគេថើបនោះក៏ដេកស្ងាត់ជ្រាបមិនបានដឹងខ្យល់អ្វីទាំងអស់ថាក្នុងប៉ុន្មាននាទីទៀតនេះនាងនិងចាកចេញពីគេជារៀងរហូតហើយ ។

ជេន : អូនស្រលាញ់បងដូចគ្នា ថេយ៉ុង…

នាងខ្សឹបខ្សាវៗទៅ
ក្នុងត្រចៀករបស់គេថ្នមៗចង់ប្រាប់ពាក្យនេះទៅគេយូរហើយតែក៏គ្មានភាពក្លាហានក្នុងការនិយាយសោះចុងក្រោយក៏ត្រូវចាកចេញដោយលែងមានឱកាសបែបនេះសង្ឃឹមថាគេនិងបានដឹងថានាងស្រលាញ់គេប៉ុណ្ណាទោះបីនាងមិនដែលបញ្ចេញអារម្មណ៍ស្រលាញ់ឲគេបានដឹងតែស្នេហាដែលនាងមានចំពោះគេជាស្នេហាពិតប្រាកដពិតមែន ។

« គ្រឹប! »

សម្លេងទ្វារនៃបន្ទប់ត្រូវបានបិទជិតឈឹងបាត់
ទៅនាងតូចកាន់វ៉ាលីក្នុងនោះ ឈានជើងដើរចេញកាន់តែឆ្ងាយទៅៗពីគេឈានមួយជំហ៊ានទឹកភ្នែកហូរមួយតំណក់ឈានកាន់តែឆ្ងាយ ទឹកភ្នែកក៏កាន់តែហូរមើលទៅក្នុងកែវភ្នែកលែងមានក្ដីស្រលាញ់ដ៏កក់ក្ដៅដូចមុន មានតែពាក្យថាសោកស្ដាយនិងអាលោះអាល័យតែប៉ុណ្ណោះ ។

  កាន់តែលើកជើងឈាន មានអារម្មណ៍ថាទម្ងន់ជើងរបស់នាងកាន់តែធ្ងន់ឡើងៗដល់ថ្នាក់នាងចង់ឈានជើងទៅមុខលែងរួច នាងខំហាមខ្លួនឯងណាស់! ហាមមិនឲយំមិនឲសម្រក់ទឹកភ្នែកដោយសារគេតែក៏ធ្វើមិនបានទើបត្រូវ…

ជេន : ហុឹក!!

ទើបត្រូវមកទន់ជង្គង់ដួលយំសស្រាំនៅមុខមាត់
សមុទ្រម្នាក់ឯងបែបនេះ នាងយំខ្លាំងៗស្រែកខ្លាំងៗលែងខ្មាសនរណាទៀតហើយ យំលើកនេះនិងយំឲអស់ទឹកភ្នែកពីមុននេះដែលនាងខំទប់ ។
_____
ឃ្លាតពីគ្នា...